یادگار: اسفند

۱۳۸۷ بهمن ۲۹, سه‌شنبه

اسفند

اسفند داره نزدیک میشه.این اسفند همیشه یه حالی داشت برام ... وقتی که هوا ملس میشد ،صبحها آفتابی .. عصرها بارونی... این اسفند ماهی، اسفند دوست داشتنی..

عاشق هوای اسفند و حال و هوای اسفند بودم همیشه..

بهم ریختن خونه وشستن هرچیزی که بشه تصورشو کرد ، آخر سر هم کم آوردن و منت کشی کارگرا و تاقچه بالا گذاشتن اونا... عجله مردم برای خرید،قرار با دوستا برای در رفتن از اداره و با مترو بازار رفتن تو اون شلوغی روزای دم عید، جورکردن وسایل سفره هفت سین،گلهای سوسن ، چارشنبه سوری..

به نظرم سخت ترین چیزدور بودن این باشه که حس کنی از جریان زندگی اونجا خارج شدی و هنوز همه چیز به همون شکل ولی بدون تو ادامه داره .

پانویس: فکر کنم خیلی عجله دارم من الان تقویم ایرانمو دیدم فهمیدم اولاهنوزاسفند نیومده در ثانی احتمالا تا 12-10 اسفند که صفر تموم نشده زیاد خبری نیست .. برای سال جدید هم دیگه تقویم ندارم .

۴ نظر:

ناشناس گفت...: من كه از دوشنبه گذشته دست به كار شدم; ۲۹ بهمن ۱۳۸۷ ساعت ۲۱:۳۹
ناشناس گفت...: مریم جان
جهت اطلاعت تحویل سال ساعت 15 و 13 دقیقه و 39 ثانیه(البته به وقت ایران ) روز جمعه 30 اسفند مطابق 20 مارچ 2009 است .
امیدوارم با جمع ایرانیهای آنجا کمتر احساس دور بودن از این نوع جریان زندگی را داشته باشی در سالهای دوریم از ایران اینو کامل حس کردم دوای دردش چیدن هفت سین و گذاشتن یک ماهی آکواریم که هاله ای از رنگ قرمز داشته باشه جای ماهی قرمز شب عیده ( یا حداقل تسلی خاطری است )
شبنم; ۲۹ بهمن ۱۳۸۷ ساعت ۲۲:۰۲
ناشناس گفت...: راست میگی.این حس ها کی از سرمون بر میدرن؟
خوش باشی خانم گل.

ava; ۳۰ بهمن ۱۳۸۷ ساعت ۸:۵۷
ناشناس گفت...: سلام . هميشه از اسفند بدم مي آمد . يه جوري بود و انگار همه هول دارن. همه جا ريخت و پاش مي شه و همش بايد جمع و جور كرد وخلاصه كه خيلي ازش خوشم ني اومد .
از وقتي گفتي عاشق حال و هواي اسفند بودي من هم نطرم عوض شد و يه جور ديگه به اين ماه نگاه مي كنم .ياد شعر سهراب افتادم .
چشمها را بايد شست
جور ديگر بايد ديد .....
ممنون; ۲ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۲۱:۴۳

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ بهمن ۲۹, سه‌شنبه

اسفند

۴ نظر:

درباره من