یادگار: جمعه هایم ناگهان یکشنبه شد!

۱۳۸۷ اسفند ۲۲, پنجشنبه

جمعه هایم ناگهان یکشنبه شد!

نمی دونم چرا اصلا نوشتنم نمیاد... یه شعر از هادی خرسندی خوندم امروز شاید شما هم دوست داشته باشین:

بگذر از نی، من حكايت ميكنم

وز جدايی ها شكايت ميكنم

ناله های نی ، از آن نی زن است

ناله های من ، همه مال من است

شرحه شرحه سينه ميخواهی اگر

من خودم دارم ، مرو جای دگر

اين منم كه رشته هايم پنبه شد

جمعه هايم ناگهان يكشنبه شد

چند ساعت ، ساعتم افتاد عقب

پاك قاطی شد سحر با نيمه شب

يك شبه انگار بگرفتم مرض

صبح فردايش زبانم شد عوض

آن سلام نازنينم شد «هلو»

وآنچه گندم كاشتم ، روييد جو

پای تا سر شد وجودم «فوت» و«هد»

آب من«واتر» شد و نانم«برد»

وای من! حتي پنيرم «چيز» شد

است و هستم ، ناگهانی «ايز» شد

من كه با آن لهجه و آن فارسی

آنچنان خو كرده بودم سال سی

من كه بودم آنهمه حاضر جواب

من كه بودم نكته ها را فوت آب

من كه با شيرين زبانيهای خويش

کار خود در هر كجا بردم به پيش

آخر عمری ، چو طفلي تازه سال

از سخن افتاده بودم ، لال لال

كم كمك ،‌ گاهي «هلو» ، گاهي «پيليز»

نطق كردم! خرده خرده ، ريز ريز

در گرامر همچنان سردرگمم

مثل شاگرد كلاس دومم

گاه «گود مورنينگ» من جای سلام

از سحر تا نيمه شب دارد دوام

با در و همسايه هنگام سخن

لرزه می افتد به سر تا پای من

مي كنم با يك دو تن اهل محل

گاهگاهي يك «هلو» رد و بدل

گر هوا خوبست يا اين كه بد است

گفتگو درباره اش صد در صد است

جز هوا ، هر گفتگويی نابجاست

اين جماعت ، حرفشان روی هواست

بگذر از نی ، من حكايت مي كنم

وز جدايی ها شكايت مي كنم

نی كجا اين نكته ها آموخته

نی كجا داند نيستان سوخته

نی كجا از فتنه های شرق و غرب

داغ بر دل دارد و تيشه به فرق

بشنو از من ، بهترين راوی منم

راست خواهی ، هم نی و هم نی زنم

سوختند آنها نيستان مرا

زير و رو كردند ايران مرا

كاش ميماندم در آن محنت سرا

تا بسوزانند در آتش مرا

تا بسوزانندم و خاكسترم

در هم آميزد به خاك كشورم

ديدی آخر هر چه رشتم پنبه شد

جمعه هايم ناگهان يكشنبه شد

۳ نظر:

ناشناس گفت...: مریم جان
خیلی قشنگ بود مرسی که ما رو هم شریک کردی .
شبنم; ۲۳ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۲۳:۱۷
ناشناس گفت...: آرزویم این است نتراود اشک در چشم تو هرگز مگر از شوق زیاد نرود لبخند از عمق نگاهت هرگز و به اندازه هر روز تو عاشق باشی عاشق آنکه تو را می خواهد و به لبخند تو از خویش رها می گردد و تو را دوست بدارد به همان اندازه که دلت می خواهد; ۲۵ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۱۷:۰۱
ناشناس گفت...: به به ، خیلی عالی بود
واقعا دست مریزاد
خیلی باحال بود
ی-د; ۲۶ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۲۱:۴۷

ارسال یک نظر

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ اسفند ۲۲, پنجشنبه

جمعه هایم ناگهان یکشنبه شد!

۳ نظر:

درباره من