یادگار: اسباب کشی به پرشین بلاگ

۱۳۹۰ خرداد ۹, دوشنبه

اسباب کشی به پرشین بلاگ

من یه وبلاگ پرشین بلاگ درست کردم و با یه "اجی مجی" همه محتویات این وبلاگ به اونجا منتقل شد.. خیلی خیلی آسون ... اوخیش حالا دیگه فیلتر نیستم.. از این به بعد اونجا خواهم نوشت.. بیایین ببینید چطوره

اینم آدرسش:

http://maryam-yadegar.persianblog.ir/

۶ نظر:

نرگس گفت...: سلام مریم جون چطوری میشه به منم یاد بدی . خیلی محتاجم بخدا; ۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲۱:۴۸
مریم گفت...: خیلی خیلی آسون
بزار اصل کامنت اون دوستی که منو راهنمایی کرد اینجا کپی کنم.. سه سوته درست شد..

اتفاقا یه خبر خیلی خوب بهتون بدم...جدیدا پرشین بلاگ یه امکان خیلی عالی به سرویسش اضافه کرده که به راحتی می تونید کل مطالب وبلاگ تون رو خیلی راحت و فقط با وارد کردن (شناسه کاربری بلاگر)و(کلمه عبور بلاگر)به پرشین بلاگ منتقل کنین...!!!!(این امکان به گفته خودشون در حال حاضر فقط برای (سرویس بلاگر) هست و در آینده برای سایر سرویسهای وبلاگ نویسی خارجی هم امکان پذیر خواهد شد...)
-برای شروع اول به سایت www.persianblog.irبرید و یه وبلاگ در پرشین بلاگ برای خودتون درست کنین...
-خب...حالا وارد قسمت (مدیرت وبلاگ) تون بشین..
-در سمت راست این منو گزینه های مختلفی هست که شما باید گزینه آخر یعنی (انتقال وبلاگ از بلاگر) رو انتخاب کنین....
-در صفحه ای که میاد دو روش برای انتقال پیشنهاد کرده که هر دو خیلی راحت هستند و شما روش دومی رو انتخاب کنین و خیلی راحت با وارد کردن (شناسه کاربری بلاگر)و(کلمه عبور بلاگر)کل مطالب وبلاگ تون بطور خودکار به پرشین بلاگ منتقل میشند....تموم شد!!!!! به همین راحتی...!!
اگه احیانا اشکالی داشتین بهم بگین...خوشحال میشم بتونم کمکی بکنم...
(پرشین; ۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲۱:۵۶
نرگس گفت...: فقط نوشته انتقال وبلاگ همونه؟; ۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲۲:۱۰
نرگس گفت...: وای مرسی مریم جون راحت شدم ولی من تو هردوتا شو می نویسم; ۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲۲:۲۳
مریم گفت...: وای مریم جونم....چقد خوب که برگشتی...
من هی تست می کردم آدرس ات. ببینم..
برگشتی یا نه...
خوشحالم که برگشتی...دلم برات تنگ شده بود..خیلی...; ۱۰ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲:۲۳
مریم گفت...: مریم عزیز
خوبی عزیز دلم؟ کجایی تو هم که نمی نویسی؟; ۱۳ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۸:۵۹

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۰ خرداد ۹, دوشنبه

اسباب کشی به پرشین بلاگ

۶ نظر:

درباره من