یادگار: خاطرات فراموش شده

۱۳۹۰ خرداد ۱۲, پنجشنبه

خاطرات فراموش شده

اعتراف می کنم باز هم خبرهای ایران بدجوری حالم را گرفته.. می دانید که س.ی.اس.ی نوشتن کار من نیست..والله نه سوادش رو دارم نه هیچ چیز دیگرش را؛ ولی واقعا به نظرم این فجایع در نوع خودش نادره... مطمئن باشید مثل اینا و در این درجه از خشونت کمتر اتفاق افتاده در کل تاریخ ... کیه که ببینه و بخونه و حالش بد نشه؟ این هم خیلی روم تاثیر گذاشت.
این نوشته امیرحسین رو خیلی دوست داشتم و دلم می خواست کلی در مورد چروکهای دور چشم و آدمهایی که قیافه شان در حافظه آدم یه جور ضبط شده- شما بخون خوش تیپ و لاغر و با موهای پریشون و دختر کش- و بعد از سالها الان یهو یه جور دیگه میبینیشون- شما بخون قراضه- و بعد کلی باید چشمهاتو ریز کنی و گردن کج کنی به اون عکسها چشم بدوزی بلکه شباهت اون عکسها رو با تصویر ذهنیت پیدا کنی.. و یادت می آورد که احتمالا عکسهای تو هم همین حال رو برای بقیه داشته ولی بیشتر از این چروکها و خطها و کچلی ها با خوندن خاطرات و تعریف بچه ها از پانزده بیست سال پیش -عین اینکه از دیروز دارند حرف می زنند- به فکر می اندازت که بد نبود گاهی هم در اون زمانها یه چیزهایی یادداشت می کردی ( باز همین به این وبلاگ نویسی که با اینکه روزانه نیست از هیچ چی بهتره) نه همیشه خدا خیلی حافظه ام خوب بوده احتمالا از اون لحاظ بوده که اینقدر بهش تکیه کرده ام!! دلم می خواهد بدونم احساسم چی بوده از وقایع و الان چه فرقی کرده ام در مواجهه با موضاعات مشابه!

مادرم تنها مسافرت خارجی اش را برای دیدن برادرم به اسلواکی رفت..سال 1994..تقریبا 17 سال قبل و الان ده ساله که مادرم دیگه نیست.. او خاطرات سفرش را در دفتری نوشته که من دارمش ..می تونید حدس بزنید که چقدر دست خطش را دوست دارم و نوشتارش چقدر برایم عزیز است..اولین نوشته اون دفترچه خاطرات اینطور شروع میشه: اولین دیدار :((

( صفحه سوم یکی به زبان اسلواکی برایش چیزی نوشته )

۲ نظر:

قمارباز گفت...: مریم خانم
این نوشته ات چقدر لطیف و بااحساس بود ... آن نوشته ی امیرحسین عزیز را بنده هم خوانده ام و باید گفت چه میشود کرد که اینها اقتضای زندگی و جسم و بدن است. ولی مهم دل و روحیه است که باید جوان و شاداب باقی بماند همانطورکه میبینید که شادروان مادرتان آنگونه بوده اند.

بینهایت از داشتن یک چنین توفیقی باید به خود افتخار کنید ... غنیمت بزرگی در دستانتان است و باورکنید اگر مثلاً روزی بشه و اجازه بدهید آن دفترچه ببینم با احتیاط و احترام تمام برگ برگ خاطرات زنده یاد مادرمحترمتان را ورق خواهم زد.

ضمن اینکه برای ایشان شادی دوصدچندان روح آرزو میکنم؛ بازم از اینکه زحمت کشیدید و این خاطره ی شخصی را با ما درمیان گذاشتید تشکر میکنم ... مطمئن باشید از ما نیز چیزی باقی نمیماند جز یادی و شاید «یادگاری» :) ... ولی آیا فرزندانمان اینچنین قدردان احترام به بزرگترها خواهند بود؟؟; ۱۲ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۷:۲۲
فرزان گفت...: سلام
ابن نوشته شما ماه بود
بهترین قسمتش مال مادر مرحومتون بود
شاید چون مادر من هم به رحمت خدا رفته ای حس بهم دست داد.
خدا رحمتشون کنه...; ۲۰ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۴:۳۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۰ خرداد ۱۲, پنجشنبه

خاطرات فراموش شده

۲ نظر:

درباره من