یادگار: قیلطرینگ

۱۳۸۹ بهمن ۲۲, جمعه

قیلطرینگ

مثل اینکه این وبلاگ هم به همراه همه وبلاگهای بلاگ اسپات و ورد پرس در ایران فیلتر شده. احتمالا باید کمی صبر کنیم ببینیم درست میشه یا نه! اگر هم نشد لطفا با من در تماس باشید. به نظرتون آدرس جدیدی باز کنم ؛ همینجا با فیلتر شکن میایید یا اصلا درشو تخته کنیم و هم شما و هم من به کار و زندگیمون برسیم؟ هر چی شما بگین.

۵ نظر:

مریم گفت...: مریم جان..مبارک رفته اینا از ترس 25 دارن می میرن...از اتفاق..شماهایی که اونور هستین باید بنویسن...مخصوصا انگلیسی...توی سرچ گوگل ها بیایین...
البته...من ام جو گیر شدم یهو..25 رد شه..قیلتر ها تموم میشه...; ۲۲ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۵۰
خط سوم گفت...: سلام
بلاگر خوبه. کجا میخوای بری؟ بلاگفا؟؟ نه همینجا بمون هرچند که من دفعه اولیه که میام اینجا. اما بچه های وبلاگ نویس همه از قیلر شکن استفاده میکنن و اگر هم نمیکنن با این وضعیتی که درست شده اجبارا باید تهیه کنند. اگه کسی مشکل داره بگه براش یک وی بی ان 11 روزه رایگان بفرستم با سرعت و امنیت عالی.
موفق باشی مریم عزیز; ۲۳ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۰:۲۳
غزلک گفت...: آخ مریم جون منم الان دقیقا همین مشکل رو دارم نمیدونم چیکار کنم ;(; ۲۳ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲:۳۷
shadi گفت...: salam maryam jooonam
biaid ma ham etesab konim ta bar nadashtan fil hichi nanevisim.
age kheili toolani shod berim ye servis dahandeh dige.; ۲۳ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۵:۲۶
مریم گفت...: مریم نازنین
25 بهمن روز این راهپیمایی روز عشاق هم هست. کاش عشق به آزادی کار خودشو بکنه و کاری بشه که باید بشه.

خط سوم
خوش اومدین و تشکر می کنم.

غزلک جان
به نظرم بهتره صبر کرد ببینیم چی میشه.

شادی جان
اتفاقا حالا که فیلتر گذاشتند آدم بیشتر دلش می خواد بنویسه. ولی فعلا چیزی برای گفتن ندارم. مردم تو ایران در آستانه یک اتفاقات مهمی هستند که فقط این فیلترینگ به پر ما خورده; ۲۳ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۷:۰۵

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ بهمن ۲۲, جمعه

قیلطرینگ

۵ نظر:

درباره من