یادگار

۱۳۸۹ فروردین ۲۲, یکشنبه

گاهی وقت‌ها صمیمیت در تماس‌های دائم و دیدارهای پی‌درپی خلاصه نمی‌شود. خاطره‌هاست که صمیمیت را تعریف می‌کند. دوست هایی هستند که مهم نیست که در طول سالها حتی یک بار هم ندیدیشون چی می گم حتی در طول سالها یک بار هم تلفنی باهاشون حرف نزدی .. مهم این است که وقتی حرف بزنی می تونی درک کنی که چه گذشته به طرف در طول این سالها. حالا دیگه میشه وقت دلتنگی و خستگی دل خوش کنیم به صندوق‌های ایمیل و فیس بوک وفراموش کنیم که فاصله ها اینقدر زیاد است. هر کس زیر این آسمان جایی اسیر روزمرگی خود هست.. ولی هست ! و این خوشبختی خیلی بزرگی محسوب می شود.

۷ نظر:

ناشناس گفت...: تقدیم به تمامی مریمهای ایران زمین

130

آهنگ به یاد ماندنی

در وصف نام زیبای مریم

بهترین هدیه برای مریم عزیز

شماره تماس برای سفارش این سی دی ارزشمند

09119024680

ایمیل من:kolbeh_kartoon@yahoo.com

این هدیه با هزینه پستی فقط 5000تومان

شماره حساب77114534 جام ملت

شماره کارت برای انتقال کارت به کارت:

6104337134358413; ۲۲ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۰
ناشناس گفت...: ye bar man ro be kabab pazi majboor kardid hala ham mikham noon bepazam lotfan dastooresh bedin mamnoon, fekr konam baratoon aksasho ro ham ferestadeh boodam dorosteh; ۲۳ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۱:۰۹
محمدرضا گفت...: بله. اسیر روزمرگی هستیم و البته هستیم.
یک روز هم اسیر روزمرگی نیستیم و البته نیستیم.; ۲۳ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۶:۴۴
محمد گفت...: من هم هستم!)و این خوشبختی بزرگی محسوب میشد.)); ۲۴ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۶:۵۱
sunshine1276 گفت...: مریم جان عجب نانی شده ها
راستی یاد جوک علی دایی تو صف نانوایی بوده افتادم اگه بلدش نیستی بگو برات بزارمش ......
شاد باشی
رضا; ۲۵ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۲۸
چنگ گفت...: چقدر دلم میخواد مثل شما توی غربت باشم و تنها همدمم صندوق ایمیل و آزادی را حس کنم
اینجا هم توی غربتم و تنها همدمم ایمیله ولی آزادی ؟!!
دعا کن بتونم از این وطن غریب نجات پیدا کنم; ۲۶ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۴:۱۸
مریم گفت...: می دونم چنگ عزیز می دونم
اینجا درسته غربته ولی جز غربت هیچ چیز دیگه ای آزارت نمی دهد. آنجا غربت نیست ولی همه چیز آزار دهنده است.; ۳۰ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۴۴

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ فروردین ۲۲, یکشنبه

۷ نظر:

درباره من