یادگار: اینجاها اینروزا

۱۳۸۸ بهمن ۳, شنبه

اینجاها اینروزا

به هر چیزی که بگین قسم می خورم اینقدرها که به نظر میاد سرد نیست:)

دقت کنید که ساعت 14:35 بعد از ظهر خورشید کجاست!

۷ نظر:

شایا گفت...: چقدر خوشگلن این عکسها! مثل اون جایی است که هنا گوسفنداش رو میبرد!!! کجا هستن؟!

پست قبلت هم منم دقیقا همینجورم! یعنی اصلا برام مهم نبود موضوع حجاب و نوع لباس پوشیدن! حتی یه ذره! ولی الان خیلی برام مهم شده!; ۴ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۵۱
محمد گفت...: خوش به حالتون یه برفی میبنید اونجا!
من که تا دیروز با استین کوتاه میومدم سرکار.امروز یه خورده سرد تر شده.پس کی برف میاد؟
خورشیدتون چقدر بیحاله! انگار مریضه!)); ۵ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۱:۱۵
محمدرضا گفت...: جالبه خورشیدتون یواشکی میاد و یواشکی میره!
کاش دوربین دمای هوا رو هم میزد تا متوجه دما هم میشدیم!
هر چند اگه صفر هم باشه برای من سرده!; ۵ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۶:۲۹
مریم گفت...: شایا جون
همین خیابون بعدیه شماست البته آخراش که خونه ها تموم میشه.

محمد عزیز
جدی میگی با آستین کوتاه؟ الان بهمن مگه نیست؟ البته اینجا هم به نسبت سالهای قبل خیلی سرد نبوده امسال. من پدر و برادرهام تورنتو هستند. میگن اونجا اصلا برف درست و حسابی نیومده امسال همش بالای صفر بوده. خورشید همین که اینجوری هم دیده بشه غنیمته. این عکسه مال هفته قبله. از اون هفته تا حالا ما رنگ خورشید رو ندیدیم.

محمد رضا عزیز
دما فکر کنم یکی دو درجه زیر صفره. کلا تو چند هفته گذشته سردترین 7 درجه زیر صفر بوده که نسبت به سالهای قبل خیلی گرمتره. من هم سرمایی بودم ولی الان اینقدر پوست کلفت شدم که تو این دما کیف می کنم.; ۵ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۷:۰۶
Unknown گفت...: از این عکسهای برفی و منظره هایی که خودتون عکس میگیرید زیادتر بگذارید لطفا; ۶ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۱۰:۴۳
مریم گفت...: آرمان عزیز
چشم:) ولی آخه همش برفه اینروزا فکر نمی کنی تکراری بشه عکسها؟ هوا یه کم تغییر کنه بیشتر عکس میزارم.; ۶ بهمن ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۱۸
آرش گفت...: سلام
بیشتر عکسهای شما در ایران فقط از طریق فیلترشکن قابل مشاهده است.
فکر کنم باید یه سرویس آپلود عکس که در ایران فیلتر نباشه رو برای قرار دادن عکسهاتون پیدا کنید.; ۱ اسفند ۱۳۸۸ ساعت ۲:۴۲

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ بهمن ۳, شنبه

اینجاها اینروزا

۷ نظر:

درباره من