یادگار: سفرنامه-2

۱۳۸۸ مهر ۳, جمعه

سفرنامه-2

برای اینکه تصوری از پارک جاسپر داشته باشین خدمتتون عرض کنم که این منطقه حفاظت شده یکی از دیدنی ترین مناطق کاناداست و در کنار شمالی ترین قسمتهای رشته کوه راکی قرار گرفته. دریاچه و آبشارهای های متعدد، بیش از 120 کیلومتر تریل پیاده روی ، محلهای متعددی برای کمپینگ و ورزشهایی مثل قایق سواری یا ماهیگیری از کارهاییه که اونجا می تونین انجام بدین.

اولین جایی که رفتیم دریاچه ای بود به نام آنت
3-Lake Annete

اونجا کلی در مورد گونه های مختلف گیاهان و جانوران منطقه توضیح دادند به یکی از بچه ها گفتند همه اسامی مختلف گیاهان و جانوران که گفته میشه رو بنویسه و در آخر دیدیم 64 تا اسم در لیستش نوشته.
4-جای بعدی تریل و دریاچه ای به اسم ملین کانیون بود Meligne Canyon Trail&lake

پیاده روی در این تریل حدود 3 ساعت طول کشید چون معلمها در مورد پوشش گیاهی و انواع سنگها توضیح می دادنداین قسمتی از مناظری بود که در مسیر پیاده روی میشد دید.

اینم منظره دریاچه ملین

5- Medicine Lake یا دریاچه ای که ناپدید میشود.
جای بعدی دریاچه ای بود به نام مدیسن . این دریاچه هرسال تا ماه اکتبر ناپدید میشه و علتش راه داشتنش به یک سری غارهای زیر زمینی است تابلوهای توضیحات و منظره دریاچه رو در زیر میبینید.

5-آبشار آتاباسکاAthabaca fall

اینجا به نظرقشنگترین جایی بود که رفتیم من همیشه موقع دیدن آبشارهای عظیم احساس خاصی دارم عظمت و شکوه شاید کلمه هایی باشه برای توصیف اون حس.

6-یخچال طبیعی Ice field

آخرین جایی که رفتیم پیاده روی در مسیر یک یخچال طبیعی بود پای یخچال دیدیم یک کامیون برامون تجهیزات و لوازم ایمنی آوردند:) به سه گروه تقسیم شدیم و هر گروه با یک راهنما و یک معلم رفتیم برای دیدن یخچال.

اینجا همه دارند آماده میشوند.

همه باید در یک خط و پشت سر هم حرکت می کردیم غیر از خطر سر خوردن بعضی جاها شکافهای خیلی عمیقی در یخچال بود .

راهنمای گروه ما با سگش کنار یکی از اون شکافها
پانویس: ندارد با وجود اینکه دوست دارم بنویسم خیلی طولانی بود و خسته شدین:)

۱۳ نظر:

لاله گفت...: فوق العاده است مریم جون. فکر کنم آخرش تغییر رشته بدم، از بس عاشق طبیعت و عکاسی و ماجراجویی هستم.; ۳ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۱۹:۳۳
محمدرضا گفت...: درياچه اي كه قايم موشك بازي ميكنه جالبه!

اون عكس آخر هم يه لحظه شوكه كرد منو...

طولاني نبود كه پستت...مينوشتي پي نوشت رو...; ۳ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۴۶
محمد گفت...: مریم واقعا چه رشته ی فوق العاده ای رو انتخاب کردی.
عکسایی که گذاشتی خیلی قشنگن. حالا فکرش رو بکن با همدوره ایهات و استادهات به جای کامپیوتر و بیت و بایت راجع به آبشار و کوه و سنگ صحبت کنی.))
خیلی عالیه.
در ضمن مریم باور کن هر کی میاد اینجا خودش دوست داره که بیاد و نوشته های خوبت رو بخونه! چرا کم مینویسی! من که اصلا خسته نمیشم از خوندن چیزایی که دوست داری بنویسی! پس لطفا بنویس بیشتر!)); ۴ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۲:۰۵
Diary Of A Stranger گفت...: وای باورم نمیشه اینقدر عکس های خوشگل دیدم. چه طبیعت خوشگلی! مثل کارت پستال می مونه! موافقم با لاله. منم عاشق طبیعت ام.; ۴ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۲:۳۰
حسام گفت...: خیلی جالبه... مخصوصا پیاده روی روی یخچال طبیعی. باید خیلی هیجان انگیز باشه.
فقط کاش زمان شروع و پایان هر برنامه رو هم به لیستت اضافه کنی که بدونیم هر عکس حدودا چه موقعی از روز گرفته شده.; ۴ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۴:۲۲
برگ افرا گفت...: عکس ها دیوانه کننده بود.
مرسی; ۴ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۵:۴۳
ناشناس گفت...: مریم عزیز سلام

واقعا از اینکه روحیت اینقدر عوض شده خوشحالم. چه رشته ایه واقعا جالبه .عکسها هم فوق العاده است. ادامه بده لطفا. راستی از رشته اکو توریست در اونجا اطلاعاتی داری؟ با تشکر شهرام; ۵ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۱:۴۳
Farhood Online گفت...: Nice report; ۵ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۱۱:۰۴
ناشناس گفت...: سلام
پست فوق العاده ای بود.اگه ممکن هست راجع به هزینه های دانشگاهی و شرایط وام دانشجویی و اصولا اینکه باید از کجا شروع کرد یه پست بنویس .من پیشینه رشته ام مرتبط هست و تازه دارم شروع می کنم(در ونکوور) یه دوره یک ساله ونیمه دیدم که مهندسی مخیط زیست میده (البته با احتساب یه سری از واحد های قبلی..) خیلی دوست دارم راجع به رشته شما هم اطلاعاتی داشته باشم.اگر تو انتخاب رشته نیم نگاهی به آینده کاری داشتی( منظورم انتخاب یه فیلد مشخص محیط زیستی هست)ممنون می شم اگه من را هم مطلع کنی.می دونم که جواب دادن به این سوالها وقت می بره امابه هر حال خوشحال می شم اگه فرصت شد نتیجه تجربیاتت را در اختیار من هم قرار بدی
آرزو می کنم همیشه شاد و سلامت باشید
سمیرا; ۵ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۱۶:۲۵
خورشید گفت...: مریم جون خیلی لذت بردم .خیلی هوس انگیزه و چه عکسهای قشنگی گذاشتی . ادامه بده .من مشتاقاه منتظرم اصلا هم خسته نشدیم بقیه اش رو بگو و عکسهاشم بذار . مرسی; ۸ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۰۷
به سوی کانادا گفت...: سلام
خانوم من هر روز فقط میام اول این عکسها رو نگاه میکنم و حسابی حال میکنم.
شاد باشید; ۸ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۳۵
reza گفت...: Hi
sorry what is your field? enviromental engineering?

Regards

Reza-BC; ۹ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۵۵
مریم گفت...: لاله عزیز
مرسی عزیزم لطف دارین

محمد رضا عزیز
وای چه خوب کردین لینک دادین به وبلاگتون:)
شکافهای یخچال خیلی خطری بود هرکی می خواست جلو بره عکس بگیره طناب می بست .

محمد عزیز
آره صحبت در مورد طبیعت که جون داره و روح داره بهتره.کاش میشد وقتی احتیاج به گفتن و درددل داریم هرچی دلمون می خواد حرف بزنیم.

Dairy of stranger
اگه طبیعت رو دوست داشته باشین مطمئن باش از زندگش اینجا خسته نخواهید شد.

حسام عزیز
چقدر خوشحالم می کنید اینجا سر می زنید .درسته اگه بخوام تکنیکی تر بنویسم زمان مهمه حتما بعدا رعایت می کنم.

برگ افرا عزیز
مرسی لطف دارین.

شهرام عزیز
مرسی. اون رشته چیزی نشنیدم.

فرهود آنلاین
مرسی. میشه از عکاسی چیزی گاهی بنویسید؟

سمیرا عزیز
مرسی. به نظرم اولین کار اینه که ببینید اون دانشگاه یا کالج چه نمره تافل یا آیلتسی ازتون می خواد و همچنین برای اینکه واحدها رو قبول کنند باید چکار کنین.
در مورد این رشته به نظرم بازار کارش بد نباشه شاید بعدا در مورد شغلهایی که میشه با این رشته گرفت بنویسم الان اینا تو ذهنمه:
Chemical Technologist
Conservation officer
Environment Technologist
Soil -Air quality Technician

خورشید نازنین
احوال شما؟ مرسی لطف دارین.

به سوی کانادا شهرام عزیز
مرسی چقدر خوشحال شدم که از دیدن عکسها انرژی می گیرین.

رضا عزیز
Environmental Technology; ۱۱ مهر ۱۳۸۸ ساعت ۱۶:۰۰

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ مهر ۳, جمعه

سفرنامه-2

۱۳ نظر:

درباره من