یادگار: باز هم ایرانیا!!!

۱۳۸۷ بهمن ۲۰, یکشنبه

باز هم ایرانیا!!!

چند تا پست قبلی خاطرتون هست در مورد وست ادمونتون مال نوشتم ؟این مرکز خرید زمانی بزرگترین مال دنیا بوده و در لیست رکوردهای گینس به عنوان بزرگترین مرکز خرید جهان ثبت شده بوده برام جالب بود که متوجه شدم این مال توسط چهار برادر ایرانی به نام آقایان قرمزیان که در سال 1960 به کانادا آمده اند ساخته شده . عین مطلب و کلیپ مربوطه اش رو ببینید:

Canada's biggest mall
Broadcast Date: Nov. 10, 1985

Once promoted as the "Eighth Wonder of the World," West Edmonton Mall is one of Alberta's primary tourist attractions. The men responsible for the monster size mall are the four Ghermezian brothers, who emmigrated from Iran in the 1960s. This colossal monument to conspicuous consumption has seen its share of controversy but the brothers stand behind their mall. "When I walk through the centre here in Edmonton... 10 to 15 people, they jump at me, hug me, thank me for what I did and some of them even kiss me... people are happy," says Nader Ghermezian in this clip.
The brothers behind Canada's biggest mall• The four Ghermezian brothers, Eskandar, Nader, Raphael and Bahman, rarely grant interviews. Little is known about the family including their father, Jacob, who founded the Ghermezian real estate dynasty, Triple Five. Jacob Ghermezian was a Jewish rug salesman born in Azerbaijan in 1902. He immigrated to Canada in the 1960s in part to escape the rising tide of Islamic fundamentalism in Iran. • The West Edmonton Mall was designed by Maurice Sunderland Architects Inc. and built in four phases. Construction began in 1981 and was completed in 1998. • With eight major department stores, seven amusement parks, a chapel, a bingo hall and a NHL-sized hockey rink, occasionally used by the Edmonton Oilers, the West Edmonton Mall covers the equivalent of 104 football fields. • With a total area of 5.3 million square feet, the WEM cost $1.2 billion to build. WEM is North America's largest shopping mall (2005). • West Edmonton Mall was listed in the Guinness Book of World Records for the "largest shopping centre in the world" as well as the "world's largest parking lot" but a retail center in Beijing has replaced WEM as the world's largest. Currently there are malls claiming to be bigger than WEM being built in China, Dubai and the United Arab Emirates. • The Ghemezian brothers' second monster mall, the Mall of America opened its doors in 1992. • Despite promises of Mall of America being twice the size of WEM, it is in fact smaller. Located in Bloomington, Minn., the 4.2 million square foot complex cost $800 million to build.
The brothers behind Canada's biggest mall
http://archives.cbc.ca/economy_business/consumer_goods/clips/12015/

۲ نظر:

ناشناس گفت...: hi,we are proud of them.by the way,I heard Alberta is near the rockies and most of the houses are surronded by fir trees.it must have spectacular scenery.am i right? good luck; ۲۱ بهمن ۱۳۸۷ ساعت ۲:۱۶
ناشناس گفت...: "هنرنزدایرانیان است وبس"
تبریک به آقایان قرمزیان وتو; ۳ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۱۰:۰۹

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ بهمن ۲۰, یکشنبه

باز هم ایرانیا!!!

۲ نظر:

درباره من