یادگار: موج سواری

۱۳۸۷ دی ۸, یکشنبه

موج سواری

هرکسی فکر می کنه زنها باید روحیه ثابتی داشته باشند اشتباه بزرگی می کنه. واقعا طبیعت زن به خاطر شرایط جسمی یا هرچی که هست این ثبات روحی رو نمی پذیره واین حقیقتیه که هم زنها باید درباره خودشون بدونن و هم مردها درباره زنانی که باهاشون ارتباط دارن خوبه متوجهش باشند.اینو گفتم که اگه این جمله رو شنیدین که" بدون دلیل تلفنمو خاموش کردم حوصله هیچ کسی رو ندارم"... یعنی تا اطلاع ثانوی در می نیموم موج سینوسی قرار دارم حالا به نظر من موج سواری روی این شکل موج هنره.

۲ نظر:

ناشناس گفت...: یک وقتهایی گیر میدادم به تاریخ هجری به بعد و اینکه چرا باید یک سری خرافات و اعتقادات مزخرف، هنری مثل نگارگری و صورتگری رو اینقدر تحت الشعاع خودش قرار بده تا اونجایی که ما نتونیم در تاریخ هزار و چهارصد و اندی ساله اخیرمون صحبتی از این نوع هنرها بکنیم مگر از اواخر صفویه به بعد و اونهم با حدود و صغور عجیبی که باعث شده تاریخ مصور این مملکت خیلی ضعیف و سطحی باقی بمونه !،ایضاً مجسمه سازی و سایر هنرهای تجسمی که به نوعی به نقشی از انسان ارتباط داره،تو این سفر اخیر فرصتی پیش اومد که بفهم که ساختارهای منجمد و چارچوبهای بی منطق هنوز هم می تونند جلو تواناییها و استعدادهای ایرانی رو به دلایل مختلف بگیرند و ایرانی در بدو ورود به یک جامعه غیر ایرانی،از یک سری دانشها و تواناییهای ابتدایی آن جوامع بقدری دور نگه دارند که به نوعی عقب مونده محسوب بشود!،این چرت و پرتهایی که در مورد ورزشهای آبی و شاخه های متنوع آن در جمجمه های خالی از همه چیز این آقایون رسوخ کرده و ما ایرانیها رو در وطنی با این همه ساحل زیبا و شنی که در بسیاری از نقاط آن می شود موج سواری کرد،اسکی روی آب و واترموبیل و کایت سواری و اسکی بر روی آب هم زمان و سایر مخلفاتش هم به جای خودش!،به آدمهایی تبدیل کرده که بسیاری حتی شنا هم بلد نیستند و اکثر خانمها ایضاً!،و مثل سایر ممنوعیتهای بی دلیل بخشی از توانایی ما را محدود کرده...
خوش به حال اونااااااااااا; ۱۴ دی ۱۳۸۷ ساعت ۴:۳۱
ناشناس گفت...: من که نفهمیدم نظر شما چه ربطی به نوشته من داشت؟ من در مورد حالات متغیر روحی خانوما نوشته بودم و نه ربطی به موج سواری ونه تاریخ ایران و نه دوران صفویه داشت .... به هر حال مرسی از کامنتی که گذاشتین; ۱۵ دی ۱۳۸۷ ساعت ۸:۳۵

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ دی ۸, یکشنبه

موج سواری

۲ نظر:

درباره من