یادگار: بچگی ما

۱۳۸۷ دی ۸, یکشنبه

بچگی ما

بچگی ما رنگ های زیادی نداشت اینهمه سی دی کارتون و یک عالمه اسباب بازی های رنگ وارنگ نداشت. بچگی ما با کیهان بچه ها وکانون پرورشی و مداد رنگی های 6 رنگه کوچیک که همیشه رنگهایی که آرزو داشتیم توش کم بود و سیاهش تا آخر دنیا دست نخورده باقی می موند گذشت الان حسودیم میشه به همه بچه های سرخوشی که یه کمد اسباب بازی در اتاق فقط مخصوص خودشون دارند.

۳ نظر:

ناشناس گفت...: واقعا خيلي ريزبيني
خداييش من رفتم به همون دوران
يعني وقتي مطلب بالا رو خوندم متوجه شدم يه جوري يه لبخندي رو لبمه و براي لحظه هاي خيل كوچيكي تو اون دوران سير كردم
واقعا لذت بردم; ۹ دی ۱۳۸۷ ساعت ۱۰:۲۷
ناشناس گفت...: تو هرسنی که هستیم ازش لذت ببریم با همون امکاناتی که هست .چند سال دیگه مامان و بابا بزرگ که بشیم میگیم بزرگیمون رنگی نداشت ما فقط اینترنت و میدیدم و بس ولی الان جوونا رو میبینم که میرن رو کره ماه اسکی میکنند و منم حسودیم میشه و میگیم :ننه دوست داشتم پاهام یاری میداد یه اسکی میرفتم اون بالا.
این و همیشه یادمون باشه(...); ۱۰ دی ۱۳۸۷ ساعت ۷:۳۹
ناشناس گفت...: یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچکس نبود
یه تلوزیون بود با دوکانال ، فقط دو کانال
بدون ماهواره ، اینترنت ، بازیهای کامپیوتری ، پلی استیشنها ، وی اچ اس ها ، سی دی ها ،دی وی دی ها و ....
ما بودیم با دو کانال تلویزیونی ، مشتاق و منتظر ساعت نزدیک پنج بعدا ز ظهر .....حالا شد پنج ....
تیتراژ برنامه کودک ....بچه کوچولو از این ور به اون ور ..با ملودی شبیه این(واک واک دیدیدین واک واک دیدین) ..ناگهان یه پرنده نشست ...کودک به دنبالش...پرنده پر زد و پرده نمایشی رو بالا برد ...آرم برنامه کودک.. ..خانم مجری دوست داشتنی برنامه ..... و یه عالم کارتونهای قشنگ ..... پلنگ صورتی ....گوریل انگوری...خانواده دکتر ارنست ......جزیره ناشناخته (سرنتی پی تی مهربان با چشمای درشتش).... بنر سنجاب مهربون..... حنا دختری در مزرعه ....پسر شجاع..... موش کوهستان ... حاج زنبور عسل(در جستجوی مادر، آخرم نفهمیدم که به مادرش رسید یا نه)....نیک و نیکو .....بچه های کوهستان آلپ .... و....چاق و لاغر(ضربه زدنهای لاغر به کله چاق یادتون هست)......کارو اندیشه.....درون برون (با دهانهای بزرگ).....کلانتر....سند باد......سفرهای ماکوپولو ...و .....

ما بچه های دهه شصت هرگز برنامه ها و کارتونهای دوران کودکی را فراموش نخواهیم کرد کارتونهایی که شخصیتهای مثبت و منفی فراوان داشتند اما آخر سر خوبها پیروز می شدن بدها شکست می خوردند وپشیمون
می شدن ، پسر شجاع یادتون که همیشه شیپورچی با دوستاش نقشه می کشیدن یا پینوکیو که روباه مکار و گربه نره شیطنت می کردن ... چه دنیای قشنگی بود و چه خاطره انگیز ...اما دلیل دیگر دوست داشتنی بودن این کارتونها صحبت کردن دوبلورهای شاخص و بزرگ به جای شخصیتها بود که کارتونها بیشتر باور پزیر و جذاب می شدند ...
وقتی امروزه نگاهی به برنامه های تلویزیون می کنیم دیگر لطف و دلپذیری گزشته را ندارد، اما یاد آن دورانها از خاطره ما محو نخواهد شد......; ۱۴ دی ۱۳۸۷ ساعت ۴:۲۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ دی ۸, یکشنبه

بچگی ما

۳ نظر:

درباره من