اشکهایی برای یک پایان

دارم نگاهت می کنم که چطور داری بار و بندیلت رو می بندی حواست به من نیست مثل همیشه...می دونم که رفتنت دیگه  برگشتی توش نیست..حالا چرا داری با اوقات تلخی می ری ؟ کاش بدونی هیییچ دلخوری ندارم ازت...  چشمم به دنبال هر چیزی است که داری توی اون چمدونت می تپانی... آهای مواظب باش اینها همشون تیکه هایی از وجود منند مواظبشون باش تو رو خدا... چطور می خوای همه رو تویه چمدون جا بدی نمی دونم! همه خاطراتم ؛ شادی هام ؛ آواز خوندن هام  ؛ انتظارها ؛ دیوونگی ها ؛ قهرها و گریه هام... هواشونو داشته باش بعضی هاشون خیلی نازک و ظریفند نمی خوام بشکنند ولی همشون پیش تو باشند بهتره... اصلا همه رو با خودت ببر... بیا یه ذره دیگه هم جا باز کن این چند تا چیز دیگه هم یه جوری جا بده... شبهایی که جون به لب شدم تا صبح و اشکهایی که ریختم؛ بغضهایی که خفه ام کردند... بیا اینا رو خوب بسته بندی کردم که ببری... نمی خوام دیگه ببینمشون می خوام با رفتن تو از یاد ببرمشون.

عجب ...فکر می کردم بخواهی بروی خوشحال بشم ولی الان که موقعش رسیده -البته موقع موقعش که نه یه هفته ای مونده که بری چقدرر عجله داری تو- داشتم می گفتم الان توی دلم خالی شد یهو از رفتنت..ای وای که الان دارم فکر می کنم حتی یه دل سیر نگاهت نکردم ... دلم گرفت از رفتنت ... خوبی هایت کم نبودند چه شبها و روزهایی داشتم با تو...
ولی رفتنت را گریزی نیست ووقتی می دانم بازگشتی درش نیست پس گریه چرا؟ بیا تا دم رفتن بغلت کنم بگذار تا ببوسمت و پشت پنجره اینقدر وایسم تا بروی...
امید بسته ام که گرمای شروع بهار جانشینت این سرمای زمستانت را از جانم ببرد. بگو او هم با من مهربان باشد آنچنان که زمانی تو بودی..