یادگار: ادمونتون و بنف

۱۳۸۹ اسفند ۱۲, پنجشنبه

ادمونتون و بنف

دو روزی است که اومده ایم مسافرت... دو شب گذشته ادمونتون بودیم. ادمونتون به نظرم دیروز سردترین شهر جهان بود! حتی برای مایی که از "شمال تر" آمده بودیم... همه خیابونها و حتی اتوبانها به طرز باور نکردنی یخ زده و پوشیده از برف بود و حتی چند دقیقه نمی شد بیرون بمونی . اصلا امسال پیش بینی شده بهار هم کانادا همچنان یخ بندون باشه و سرما. برعکس پارسال که خیلی زود هوا گرم شد و زمستون خیلی سردی نبود. پارسال جوری بود که سیزده به در ما رفتیم بیرون و از صبح تا عصر بیرون بودیم و کباب و آش خوردیم! و این کار با این هوایی که من دارم امسال میبینم از محالاته...

امشب و فردا شب رو در "بنف" هستیم. که شهر کوچیک توریستی در جنوب غربی آلبرتا و مجاور بریتیش کلمبیاست . اینجا هوا خوبه (حول و حوش صفره ) بچه ها رو می خواهیم فردا اسکی ببریم. سه تا پیست اسکی داره این طرفها: اولی Nakiska, دومی MT. Norquay, و سومی Sunshine village. از هر سه تا پیست این عکسها رو پیدا کردم هنوز نمی دونم کدومشو خواهیم رفت.

یه چیز خیلی با مزه.. این هتل ما استخر در فضای باز داره و الان که ساعت نزدیک نه شبه استخرش بازه و همه هم توی آبن! البته آبش گرمه ... بچه ها و شوهر جان رفتند استخر ولی من ترسو تر از این حرفام! بابا این کانادایی ها هفت تا جون دارند! بغل استخره پر برفه و چند تا پسر و دختر کنار استخر با مایو با هم برف پرت می کردند!! یعنی باید ببینی تا باور کنی!

۱۱ نظر:

غزلک گفت...: واااای یعنی حول و حوش صفر هوا خوبه؟!
من اصلا نمیتونم سرما رو تحمل کنم ;((; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۲:۰۸
امی گفت...: خوش بگذره بهتون، دیگه اگه کانادا پر از برف و یخ نباشه اسمش کانادا نیست، اصلاً همین اسمش هم به نظر من سرده یاد اون نوشابه های یخ دوران بچگی می افتم!
اینا توی یخبندون می رن استخر و بعد با همون مایو برف بازی می کنن؟!!! مطمئنین آدم فضایی نیستن؟!; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۳:۲۵
shadi گفت...: vaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
manam mikham .
che khochgele.

ajab study weeki beshe in study week.; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۸:۵۰
ناشناس گفت...: God bless you, you tried to protect the Islam. Reza-BC; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۳۰
ava گفت...: khosh bashin
har ja hastin; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۰۴
از دیار نجف آباد گفت...: فقط میتونم بگم التماس دعاااا !!!؟
البته هم به شما و هم به حج آقا شوور گرامی تون که مبادی همه ی آدابند. در احادیث آمده است که غسل شب جمعه مستحب است؟ نمیدانستم که ایشان اینقده در انجام فرائض مستحبی هم معتقدند.

بهرحال آب تنی یا همون غسل مستحبی هم درجوار آن برف بازان، باید ثوابی دوچندان داشته باشد.... بازهم دل ما آب و دل ایشان شاد. شما هم که بخیل نیستید و بفرماید بربخیل لههههنت!!

خوش بگذره.... روز و شب و لحظات پراز شادمانی و تندرستی را برایتان آرزو میکنم. لطفاً با احتیاط رانندگی کنید و ایشاالله که به تندرستی به سرزندگی و خانه تان برگردید. ممنونم که ما رو در شادیهاتون شریک کردید.
درود و دوصد بدرود.... ارادتمند حمید; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۵۴
Nastaran گفت...: Enjoy your vacation in this warm weather and please take some photos for us :); ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۲۷
مریم گفت...: غزلک جان
بزار پوستت مثل ما کلفت که شد به این هوا که برسی کلی به به و چه چه می کنی:)

امی جون
نه مطمئنم اینا هم آدمن! یا یه روزی آدم بودند:) عکسهای استخر رو گذاشتم تو پست بعدی.

شادی جان
این هفته اسمش استادی ویکه همه میرن مسافرت و اینور و اونور... باور کن هیشکی درس نمی خونه تو این هفته!

رضا جان
اسلام رو خوب نگه داشتم جون عمه ام:)) امشب رفتم استخرو عکسهاشو گذاشتم ببین! یعنی باید بگم محشر بود:))

آوا جون
ممنونم عزیزم. لطف داری.

آقا حمید
ممنونم. لطف دارین. امشب دیگه صلاح ندیدم آقای شوهر رو با این اجنبی ها تنهایی بفرستم تو استخر خودمم رفتم برای نگهبانی:)

نسترن جان
مرسییی:) چند تا عکس گذاشتم. اگه دوست داشتین همه عکسها رو ببینید توی پیکاسا آپلود می کنم همشو یه جا ببینید.; ۱۳ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۳۷
Unknown گفت...: Maryam, kheili khoshhalam ke inghadr behetoon khosh gozashte:) fekr mikonam ye ja ino tozih dadi, vali mishe dobare begi doorbinet chie? mamnoon:); ۱۷ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۳:۰۹
مریم گفت...: فدات شم نسیم جونم
دوربینم خیلی خوب نیست اتفاقا! می خوام تا چند ماه دیگه یه دوربین حسابی با یه لنز گنده بخرم. الان دوربینم کنون 12 مگا پیکسلیه به محض اینکه اون دوربین رویاییمو خریدم بهت میگم:); ۱۸ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۶:۴۶
Unknown گفت...: :) man ettefaghan donbal ye jam o joor hastam ke dar biairi az kif o aks begiri, na lenz dar o...(ke daram, ama ziadi bozorge) yani hamoon Point and Shoot. age doorbinet ro dar in had khoob midooni, behem migi chi hast?Dar hadde aks gereftan az Nikaye varjeh kafie:)chon doorbin ghablim faseleye click kardan ta aks gereftanesh kheiliiie!:); ۱۹ اسفند ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۵۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ اسفند ۱۲, پنجشنبه

ادمونتون و بنف

۱۱ نظر:

درباره من