یادگار: مردم ازاین چشم به راهی

۱۳۸۹ بهمن ۲۷, چهارشنبه

مردم ازاین چشم به راهی

سردم است

من سردم است و انگار هیچوقت گرم نخواهم شد
ای یار ای یگانه ترین یار

آن شراب مگر چند ساله بود ؟
نگاه كن كه اینجا زمان چه وزنی دارد

دلم تنگ است برای نوشتن

دلم تنگ است برای شما

عجب تلخ و سنگین است سکوت اینجا

۹ نظر:

شادی گفت...: :((; ۲۷ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۷:۰۲
رز گفت...: سلام مریم جون
خیلی اوضاع عجیبی شده . شبیه جیغ زدن توی یک دشت بزرگه که فقط پرنده ها روی شاخه ی درختان نظاره گر اون هستن.
ولی تجربه ی جالبیه! باید فقط بخندیم بهش.; ۲۷ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۷:۰۶
ازدیار نجف آباد آمریکای جهانخوار گفت...: د د د د
ببین دو روز نبودیما... دوباره داره اسم مــُنکرات رو میاره... آب شرّ چیه مریم خانم؟؟ توبه کنید جانم. اسم این کوفتی رو نیارید؟

حالا درگوشی میگم و به کسی نگید: اگه خودش رو سراغ دارید اکشال نداره... ولی عجب یاری داریدا... چندسالشونه که فقط آب شنگولی توی پستوش هزارساله است؟ الهی که خدا به پای هم پیرتون کنه؟ میگم میشه سفارش ما رو هم داشته باشید؛ تا محبت کنند و فقط یه کمی، همون یه خــُمره کافیه، بفرسته اینور... البته واسه ی مریض میخواما... باور کنید.

درضمن طوری نالیده اید که انگار فقط دوستانی که از داخل ایران خدمتتون می رسیدند و اینروزها شرایط اجازه نداده سری به شما بزنند؛ حق اند و ما هیچ!!؟؟ هستیم بخدا... بنویسید که می خوانیم و چشم! سعی می کنیم مهمونای خوبی باشیم و از زحمتتون تشکر هم بکنیم. پس یک کلام: دستتون درست و دمتون گرم.

مطمئن باشید دیر یا زود؛ نه تنها به گروه "فراموش شدگان" نخواهید پیوست؛ بلکه دوستان داخل هم از اینکه همچنان با انرژی نوشته اید؛ خوشحال میشند و خستگی خود را فراموش می کنند. پس بنویسید و بخوانید و چهچه بزنید که گوش ذهنمان باشماست.
درود و دوصد بدرود.... ارادتمند حمید; ۲۷ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۲۸
ناشناس گفت...: Hagh darin khoob onja khaily sardeh digeh. Rasty Zaman che vazani dard yani chy?
Reza-BC; ۲۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۳۷
مریم گفت...: شادی جان
ایضا :((((

رز عزیز
قربون شکلت برم با این جیغ زدن ما که پرنده رو درخت نمی مونه!

آقا حمید میزوری
من گفتم هزار ساله؟؟؟ من گفتم؟ اتفاقا اگر شرابش درست و حسابی بود که ماینقدر لرز نمی کردیم! همش چهل درجه زیر صفره.. ناقابل

رضا جان
ووی وووی یه سرمایی میگم یه سرمایی می شنوی! چی بگم برای شما بی سی نشینان بی درد!!
زمان چه وزنی داره یعنی چقدر دیر می گذره.. مثل وقتی که مثلا منتظره آدم یه دقیقه اش معادل یک ساعته.. اینجور وقتها زمان به آدم سنگینی می کنه.; ۲۸ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۴۷
مصی گفت...: چی شده؟غم; ۲۹ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲:۰۱
غزلک گفت...: هی هی :(((; ۲۹ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲:۰۱
مریم گفت...: مصی جون
سلام:) نه بابا خودمو لوس می کنم. شما خوبین؟

غزلک جان
هی هی روز گار...; ۲۹ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۴:۵۳
ناشناس گفت...: Thanks, migam ham shoma molameh khoobi hastid.
Reza-BC; ۲۹ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۰۴

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ بهمن ۲۷, چهارشنبه

مردم ازاین چشم به راهی

۹ نظر:

درباره من