یادگار: برای ندیدن پست قبلی

۱۳۸۹ دی ۲۶, یکشنبه

برای ندیدن پست قبلی

از وقتی "آیفون" خریدم عکسهایی که با اون گرفته بودم رو به کامپیوتر منتقل نکرده بودم. بعد هر بار مث شاگرد های خنگ با گردن کج از دختر بزرگم که معمولا همه کارهای مربوط به کامپیوتر برایش آسونه می پرسیدم و اونم کمی غر و لند می کرد و راههای عجیب و غریبی می گفت که من سر در نمی آوردم. یعنی مشکلم این بود که این گوشی های "اپل" به نظر می رسه به این راحتی با ویندوز سر سازگاری ندارند.(البته این حدس و گمان منه و نه چیز دیگه). بالاخره با یه راهی که با اون راههایی که دخترم می گفت فرق داشت عکسها رو از توی این گوشی درآوردم ! چند تا از عکسها رو که اغلب مربوط به فیلد تریپهای همراه با همکلاسیها برای نمونه گرفتن به طبیعت اطراف است را می گذارم. در ضمن برای اینکه پست قبلی برام ناراحت کننده بود و نمی خواستم ببینمش.

عکس اولی رودخونه ای در کنار این شهرما به اسم Clear Water

عکس دوم هتلی به اسمPrince of Wales در جنوب غربی آلبرتا که منظره جلوش فوق العاده بود.

سومی دوستم "دونا" در حال عکس گرفتن از همون هتل

چهارمی یکی از معلمها در حال توضیح در مورد نحوه نمونه برداری از خاک.

پنجمی یکی دیگه از بچه ها به اسم ناینا.

۸ نظر:

شادی گفت...: خیلی عکس های قشنگی بودن.
عکس ها رو میشه راحت ریخت رو کامپیوتر ولی برعکسش باید برنامه اش رو دانلود کنید.از تو خود سایت اپل .برنامه اش رو داشته باشد دیگه میتونید راحت تو گوشی چیزی بریزید یا برعکس.; ۲۶ دی ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۳۰
مریم گفت...: سارا جون
آی تون منظورته؟ دارم اونو. بعد عکسها میاد خودش میره تو پیکاسا. بعد دخترم میگه چند ساعت پروسه انتقال عکسها طول می کشه! منم گذاشتم آخرش هم عکسها کامل نیومد! این چند تا عکسو برای خودم ایمیل کردم بعد گذاشتم تو پیکاسا از اونجا کپی کردم آوردم اینجا.; ۲۶ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۰۵
مري گفت...: دوستم- خيلي عكساتون قشنگ بود ( من عاشق عكاسي ام بخصوص عكس از طبيعت ); ۲۶ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۴۸
به سوي کانادا گفت...: سلام
من هم وقتي مي بينم دخترم پشت کامپيوتر ميشينه وسريع کارها رو انجام ميده و بعد مقايسه ميکنم با زمان خودمون خندم ميگيره .ياد دفعه اولي مي افتم که اينترنت و صفحه ياهو را ديده بودم .کاريش نميشه کرد جبر زمونه يعني همين:)))عکسهاتون خيلي قشنگند مخصوصا"عکس هتله.
شاد باشيد; ۲۷ دی ۱۳۸۹ ساعت ۰:۴۴
نیوشا گفت...: من خواننده همیشگی تان هستم ولی بیشتر وقتها امکان کامنت ندارم.شما و نوشته هاتونو دوست دارم همچنین اطلاعیه های سمت راست را دنبال می کنم.; ۲۷ دی ۱۳۸۹ ساعت ۲:۵۶
کیت گفت...: سلام وب خیلی خوبی دارین!!!
ادتون کردم موفق باشید....; ۱ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۵۲
ناشناس گفت...: سلام

از خوندن نوشته هاتون لذت بردم

وبلاگ نیک اندیشان با داستان معصومه منتظر حضور صمیمی و نظرات ارزندهء شماست .

http://nikandishi.blogfa.com; ۲ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۵:۵۶
ناشناس گفت...: چه لذتی داره کلاس های عملی تو یه همچین فضایی...
سمیرا; ۲ بهمن ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۱۸

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ دی ۲۶, یکشنبه

برای ندیدن پست قبلی

۸ نظر:

درباره من