یادگار

۱۳۸۹ آبان ۲۴, دوشنبه

1-روزی روزگاری در این مملکت پسری زندگی می کرد که برخلاف همه پسرها دوست داشت لباس "صورتی" بپوشد. صورتی رنگ معمولی برای یک پسر نبود و هنوزهم نیست. ولی او "دوست داشت" اینجور لباس بپوشد. شاید می خواست "خاص " باشد . چند نفر از بچه های مدرسه به خاطر رنگ لباسش مسخره اش کردند و با واکنش پسر صورتی پوش به دعوا و کتک کاری انجامید.فردای آن روز چند تا از بچه ها که می دانستند اعمال کردن سلیقه در لباس اشخاص "استبداد" است. می دانستند "کسی حق ندارد دیکته کند که دیگران چه بپوشند و چه نپوشند " دهها تی شرت صورتی خریدند و بین پسرها توزیع کردند. آن روز دیگر نه تنها کسی به خاطر رنگ صورتی لباسش کتک نخورد بلکه این سر منشا بزرگداشت روزی در کانادا شد به نام Anti-Bullying Day (روز مبارزه با زورگویی) .در این روز پسر و دختر و زن و مرد لباس صورتی می پوشند تا یادشان باشد و بفهمانند که "آقا جان لباس مردم به خودشون مربوطه وهر جور دخالت در آن دیکتاتوریست"!!

2- بعضی میوه ها مثل "انار" میوه ای نیست که شما اینجا زیاد در فروشگاهها ببینید. بامزه این کاتالوگهای نحوه باز کردن اناره که به گردن دونه دونه انارها آویزون کرد ه اند که خریدار بدونه چه جوری باید این میوه رو بخوره :))

۹ نظر:

غزلک گفت...: چه جالب اونجا بچه مدرسه ایها این روز رو بوجود میارن اونوقت ما اینجا....; ۲۴ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۲۵
مصی گفت...: سلام وای فکرش رو می کنم پسر من با اینکه 7 سال بیشتر نداره اما از صورتی متنفره چه روز قشنگی اونجا دارین; ۲۵ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۳:۰۹
sharifeh گفت...: مریم جان مثل همیشه مطالب جالب و جدید :*
ممنون; ۲۵ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۵۹
فرزان گفت...: سلام
اسم من فرزان است تمام وبلاگ شما را خواندم
چون سبک نوشته ها وتفکرات شما به نظرات من نزدیک است میخواستم در مورد خرید خانه در کانادا از شما سوال کنم،بنظر شما کدام شهر برای خرید خانه و زندگی مناسب است؟ چون من و خانواده در مرحله مهاجرت هستیم خواستم راهنمایی شما را داشته باشم
پیشاپیش از اینکه برای پاسخ وقت میگذارید ممنونم.
این هم آدرس ایمیل من است:
farzan_mansouri@yahoo.com; ۲۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۵:۵۲
شایا گفت...: :D
پست قبلت بسیار جالب بود.
خیلیییییییییییییی بوووس و خیلیییییی دلم براتون تنگ شده; ۲۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۰۷
مریم گفت...: غزلک جان
به نظر من شعار اصلیشون آزادی فردی باشه.

مصی جان
پسرها اغلب این رنگو دوست ندارند. خوب یه جورایی خیلی دخترون است.

شریفه جان
لطف دارین عزیزم.

فرزان عزیز
محل سکونتتان را بگذرید محل کارتون تعیین کند. برای خرید خونه به نظر من وقتی اقدام کنید که از نظر کاری جایی تقریبا ثابت شده بودید. اگر اطلاعاتی داشته باشم خوشحال میشم در اختیارتون بزارم.

شایا جوون
به خدا امشب به یادت بودم. خوبی؟; ۲۸ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۳۸
محمدرضا گفت...: قهرمانهاي ملموس با كارهايي ارزشمند.; ۲۹ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۸:۵۳
فرزان گفت...: مرسی از اینکه پاسخ دادین
نظرتون طبق معمول درسته ولی میخوام بدونم کدوم شهر رو شما بصورت جنرال پیشنهاد میکنین برای زندگی و کار؟
باز هم ممنون; ۴ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۲۳:۴۹
مریم گفت...: فرزان عزیز
تقریبا نمی دونم چی بگم:) چون نمی دونم فیلد کاریتون چیه! به نظر من بعضی مشاغل همه جا تقریبا یه جوره مثلا مشاغل کامپیوتری برنامه نویسی و یا خدماتی. من به شخصه مثلا ونکوور رو برای تازه وارد مناسب نمی دونم چون شهری است که برای بازنشسته ها یا دانشجوها مناسب تره تا تازه واردی که احتیاج به کار و تطبیق با محیط داره.می تونید برای ورود شهری رو انتخاب کنید که دوست و آشنایی اونجا دارید. این خیلی کمک می کنه به حل مشکلات اولیه ورود.; ۵ آذر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۳۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ آبان ۲۴, دوشنبه

۹ نظر:

درباره من