یادگار: یک ساعتی که دوبار زندگی کردیم

۱۳۸۹ آبان ۱۶, یکشنبه

یک ساعتی که دوبار زندگی کردیم

این نوشته من کلا بر پایه این تصور نوشته شد که ساعتها ساعت 2 بعد از ظهر امروز یکشنبه تغییر کرده ولی دوستی در اولین کامنت اشتباهم رو گوشزد کردند که ساعتها در اصل 2 بعد از نیمه شب تغییر کرده بوده و من نمی دونستم. اینهم مدرکش به هر حال پست رو حذف نکردم. دوست داشتین بخونید:)

امروز هفتم نوامبر و الان ساعت 3 بعد از ظهراست وهمین الساعه ساعتها یک ساعت به عقب کشیده شد. یعنی ساعت سه بعد از ظهر یهو شد ساعت دو. چیزی که برای من جالبه اینه که اینجا اول ماه یا مثلا دوازده شب ساعت عوض نمیشه! هفتم ماه نوامبر در حالی که یک ماه و نیم از پاییز گذشته و ساعت سه بعد از ظهر وقت خوبی برای تغییر ساعته نه؟ و دومین مسئله یک ساعتی است که به ما حق داده شد دوبار زندگی کنیم! من که تصمیم دارم برم این یک ساعت رو بخوابم تا دوباره ساعت سه بشه. کار بهتری سراغ دارین؟

پ.ن. یه ربعه دارم به اون خواب خوش بعد از ظهر و اون فکر "یک ساعت بیشتر زندگی کردنم" که به نظرم هیچ جا حساب نمی شد می خندم و در ضمن به این فکر می کنم خیلی وقتا ممکنه احساسهای آدم فقط بر پایه تصوراتش باشه نه اون چیزی که واقعیته.

عکسهای مسافرت باهاما -دو سال پیش- رو آپلود کردم. باهاماس کشوری شامل 29 جزیره واقع در جنوب شرقی آمریکا (نزدیک فلوریدا) و یا شمال کوباست .آب و هوای بسی عالی دارد و برای آمریکاییها محلی برای تفریح به شمار میره.

عکسهای مسافرت باهاماس

۷ نظر:

Nastaran گفت...: زیاد هم عقب و جلو کردن ساعت‌ها تو کانادا و کلا نورث آمریکا‌ بی‌ نظم و قاعده نیست. DAY LIGHT SAVING دومین یکشنبه مارچ ساعت 2AM شروع می‌شه و اولین یکشنبه نوامبر ساعت 2AM تموم می‌شه.(NOT PM ); ۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۳۰
مریم گفت...: مرسی نسترن جان
ممنونم از توجهت. یه اصلاحیه اولش اضافه کردم.; ۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۹:۵۴
از دیار نجف آباد گفت...: مهم این نیست که ساعتها پس و پیش شد... مهم اینه که ساعتی تونستید توی این هوای سرد.... اونم روز تعطیل... لابد یه نرمه آفتابی هم از پشت شیشه میتابیده... بی سروصدای این واون... چشماتون رو روی هم بذارید و خوابهایی از نوع رنگی همراه با رویاهای شیرین دیده اید.... مگه نه؟ سندش هم هست...بگم؟...بگم؟ همین تغییر قالب وبلاگتون.

سلام و درود
حالا زحمت میکشید و بقولی سرسلسله ی فتنه های عالم را(باور کن آقا شوورتون پول داده این حرف رو بزنم) ساعتی خوابیده بهتر میبینید.... حالا زحمت میکشید و قالب وبلاگ رو عوض میکنید... چرا این لیست وبلاگهای مورد علاقه تون دیگه نیست؟؟؟ دروغ چرا من به تازگی با یکی از اونا حسابی رفیق شدم و میخواستم قسمت دوّم سفرچین ایشان رو بخونم که نیست شدند.... حالا میگی...خانه ی او را کجا بیابم؟

شب و روز خوبی داشته باشید... تا بعد.... درود و دوصد بدرود دوباره...ارادتمند حمید; ۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۲۰
Nastaran گفت...: you are most welcome! it is interesting to see that you have added the same source I used! good luck; ۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۲۲
مریم گفت...: آقا حمید نجف آبادی
سر سلسله فتنه های عالم منم یعنی؟؟ :((
قالب وبلاگ رو در ساده ترین حالت بیسیکش گذاشتم چون فکر می کنم غیر فعال بودن قسمت کامنتها برای بعضی ها به اون خاطر باشه. لیست وبلاگهاو کتابهایی که می خونم خود بخود حذف شد.
وبلاگ محمد اینه آدرسش:
http://mohamed.blogsky.com

نسترن جان
شما هم همین سایتو دیدین؟ چه جالب:) من سایت تایم اند دیت رو چک کردم ساعت فعلی رو نوشته بود ولی ندیدم جایی نوشته باشه از کی تغییر کرده.; ۱۶ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۴۰
محمدرضا گفت...: کلا "زمان" مفهوم جالبی هست و بغرنج تر از "مکان". و این عقب جلو کشیدنها جالب ترش میکنه. اون یک ساعتها الان کجان؟ به کی تعلق دارند؟ چی کار میکننید؟! و ...

بهترین کار همونی هست که گفتی: خواب. بیچاره اونهایی که خبر ندارند یا حواسشون نیست و باید یک ساعت رو ازدست بدهند پشت در بسته شرکتها!; ۱۷ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۶:۱۳
مریم گفت...: محمد رضا جان
اون عکس مسافر زمان رو دیدی که یه بار توی بالاترین گذاشته بودند؟ جالب بود. یه عکس معتبر که موقع افتتاح یه جایی -حالا یادم نیست- مثلا صد سال پیش و یه نفر که لباسهاش کاملا با همه فرق می کنه و امروزیه و در ضمن یه دوربین مدل جدید دستشه تو عکسه! عکس تو یکی از موزه های کاناداست:); ۲۲ آبان ۱۳۸۹ ساعت ۱۵:۳۸

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ آبان ۱۶, یکشنبه

یک ساعتی که دوبار زندگی کردیم

۷ نظر:

درباره من