سرخوشی

این هفته تموم شد و آخرین امتحان هم همینطور. خودمو دعوت کرده ام به "استار باکس" تا به سلامتی تموم شدن امتحانهای میان ترم خودم با خودم قهوه ای بخورم. احساس آزادی می کنم. همیشه بعد از امتحانا اینجوری احساس سبکی می کنم و خوشم. مثل وقتاییه که مهمونا میرن. آدم خوشش میاد که کوسن مبلها رو مرتب کنه و استکانهای چای رو جمع کنه و تو اون در هم ریختگی احساس خوشی داره. قهوه ام جلومه. دو تا خانومه مرتب و خوشگل اینور نشستند و با هم حرف می زنن. فکر می کنی چه خوب بود اینجا یه دوستی داشتی و اینقدر دوستش داشتی که از بودن باهاش بیشتر از تنهایی کیف می کردی اونوقت با هم میومدین اینجا و حرف می زدین. سعی می کنم موضوع حرفاشونو بدون اینکه بهشون نگاه کنم متوجه بشم. بعضی کلماتشون توی شلوغی و همهمه اطراف گم میشه ولی موضوع صحبتاشونو متوجه میشم. با خودم می گم"زبانم خیلی خوب شده ها!" یه دفعه یه چیزی تو دلم به هم می ریزه . احساس غربت می کنم. بخوای نخوای گاهی میاد سراغت. حتی وقتی که فکر می کنی خوشی. یه نگاهی به دور و برت می کنی... اصلا چرا من الان اینجام؟ باید اینجا باشم ؟ دیگه حرفها رو متوجه نمیشم همه چیز میشه فقط صداهای نامفهومی که برات معنی نداره. اشکم توی قهوه ای که هنوز نخورده ام می چکه.

- قبل از نوشتن چند خط بالایی این وبلاگ رو حذف کرده بودم بیخود و بلا جهت! ولی خدا یه دکمه دیگه در این بلاگ اسپات آفریده بود که همه چیز رو دوباره به روز اول بر گردوند.