رمز اینجا رو تو هم می دونی؟

اصلا قرار نبود بنویسم.اصلا بلد نبودم که بنویسم. اصلا باورم نمی شد کسی پیدا شود و بیاد اینجا و چیزهایی که نوشته ام را بخواند ولی هم من نوشتم و هم کسانی پیدا شدند که بخوانند. دلم خواست و از دوست داشتنی هام نوشتم.نوشته هایی که بیشترین طرفدارش خودم بودم وگاهی بارها و بارها می خواندمشان. و دوستانی که اینجا پیدا کردم .. گاهی آدمهایی گذری با پرسشی که وقتی جوابی می گرفتند دیگه نمی دیدیشان..گاهی آدمهایی که فقط یک بار می آیند با جمله" وبلاگ خوبی داری با تبادل لینک چطوری؟" و گاهی دوستانی که می فهمیدنت و می توانستی بفهمیشان. درلحظه های سختی که زورم به تنها کسی که رسید همین صفحه ساده نوشته های اینجا بود ویک بار زدم از بیخ و بن ریشه اش را.روزهایی که حالم بد بود و ناامید و خسته ودلشکسته بودم را فقط خودم می توانم از لابلای صفحات اینجا پیدا کنم. اینجا دفتر خاطرات من است به زبان خودم . نه اینکه همه زندگیم را ریخته باشم روی دایره نه... رمز اینجا را فقط خودم می دانم.