یادگار: دلمون ایرانه

۱۳۸۸ تیر ۱۱, پنجشنبه

دلمون ایرانه

اگر این روزهای عجیب و پر دلهره ایران نبود حتما از این اولین خونه که در کانادا خریدیم می نوشتم و می نوشتم که چقدر این خونه رو دوست داریم و می نوشتم که مناظر اینجا این روزا چه جوریه و می نوشتم که هوا چقدر خنک و بهشتیه. ولی‌ الان نه من حس و حال نوشتن این چیز ها رو دارم و نه شما حوصله خوندنشو.

چه کنیم که این روزها فقط دلمون ایرانه...دور و نگران و پر از دلشوره.

۹ نظر:

لاله گفت...: خیلی خیلی مبارکه مریم جون. امیدوارم خونه جدید خونه ای پر از خیر و برکت باشه براتون.
احساست رو کاملا درک میکنم، چون خودم دقیقا همین حال و هوا رو دارم. توی دلم آشوبِ. حتی نمی تونم به موقع بخندم یا گریه کنم.
بهترین ها رو تو خونه جدید براتون آرزو میکنم عزیزم.
همیشه و همه جا موفق باشی.; ۱۱ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۱۱:۲۳
مریم گفت...: مرسی‌ لاله جان خونه شما هم مبارکه. ما هنوز اینترنت نداریم اینجا و به زور از اینترنت همسایه استفاده می‌کنم پستتو که خوندم خواستم برات بنویسم که چه جالب که ما همزمان خونه خریدیم ولی‌ همون موقع قطع شد اینترنت و نشد که بنویسم.

من هم براتون بهترین‌ها رو آرزو می‌کنم.; ۱۱ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۱۱:۳۲
Reza گفت...: Salam

Mobarakeh ishala be salamaty va tantorosty khoonehyeh jadid baratoon khoob bashe, khoda ro shokr dar kehsvary hastim keh bara mohajerini mesleh ma, shayad behtar begam mesleh man keh yek sal injayam mitoonam khooneh bekharim, chiiz keh iran khaily sakht bood, bayad famil o khanvadeh komak mikardan party baz bara vam ta besheh ye apartment gereft. agar be amar negah konid 60% mohajerin dar 3 sal aval khoonashano mikharin va bayad ye afarin be system inja goft.
Salamat bashid

Reza
---------------------
مرسی‌ خیلی‌ لطف دارین. کاملا درست میگید اینجا ما که اصلا هیچ فشار و استرسی برای خونه خریدن نداشتیم. اسم کانادا رو باید بذارند کشور سیستمها .چون برای هر چیزی سیستم خیلی‌ خوبی‌ داره.همه چیز یک خونه چه از نظر قیمت و چه از نظر عیب و ایراد احتمالی‌ رو کارشناسی میکنند.سیستم وام خیلی‌ عا لیه و اینکه باید وکیل داشته باشی‌ برای کارهای قانونیش هم خیلی‌ خوبه; ۱۱ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۴۷
ترانه گفت...: مبارکه.احساست رو میفهمم ولی بنظر من شاد بودن و لذت بردن از هوای خوب و خونه جدید که گناه نیست. توی ایران هم حتما زندگی لابلای همه نگرانیها و دلهره ها جریان داره
------------------------
مرسی‌ عزیزم. موافقم با شما حتا شاید اونهأی که ایران هستند اینقدر اخبار و تصویر و فیلمها رو نبینند .ولی‌ واقعا من روزی نیست که با دیدن یک تصویر یا خبر گریه نیفتم واقعا ناراحت میشم.; ۱۱ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۵۴
ناشناس گفت...: سلام ، چقدر از ديدن پست جديدتون خوشحال شدم، تبريك ميگم براي خونه جديد اميدوارم لحظه هاي خيلي شيريني رو توي اين خونه تجربه كنيد . حال و هواي همه ما اين روزا مثل همه ،من حتي آشپزي هم نميكنم از بس بي حوصله شدم،فقط در حال خوندن اخبار مختلفم ...; ۱۱ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۵۱
مریم گفت...: مرسی کارنوعزیز چقدرررر لطف دارین آشنایی با شما واقعا باعث افتخار منه ..; ۱۲ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۹:۳۷
به سوی کانادا گفت...: سلام
home is where your heart is there.
خرید خانه را به شما تبریک میگمامیدوارم همواره موفق باشید; ۱۲ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۲۲:۳۹
حميد گفت...: سلام
ببخشيد اگه مطلبم بيربط با موضوع هستش
من ماه آينده مسا فرت کاري به آلمان و فرنسه دارم
قصد دارم 15 روز وسط ويزاي شنگن کاناادا برم
توي وبم يه پست نوشتم با چند سوال اگه دوستان لطف کنند نظر بدن و راهنمايي کنند ممنون ميشم
موفق باشيد
حميد; ۱۴ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۱:۰۶
شوکا گفت...: salam maryam jan
omidvaram be khoshi toosh zendegi konid azizam; ۱۴ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۴:۵۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ تیر ۱۱, پنجشنبه

دلمون ایرانه

۹ نظر:

درباره من