یادگار: اینجا خورشید از شرق طلوع نمی کند!

۱۳۸۸ خرداد ۷, پنجشنبه

اینجا خورشید از شرق طلوع نمی کند!

همیشه فکر می کردم خورشید از شرق طلوع می کنه ، ظهر وسط آسمونه و بالاخره در غرب غروب می کنه.. و اصلا برای من یکی از واضحات بود که خورشید باید از شرق طلوع کنه..ولی حالافهمیدم جای طلوع خورشید بستگی به عرض جغرافیایی داره. زمستون که تازه اومده بودیم می دیدم خورشید حدودا در جنوب شرقی طلوع می کنه و همینطور در افق باقی می مونه و نمی یاد وسط آسمون و درجنوب غربی هم غروب می کنه!! خلاصه دردسرتون ندم سایتی به این لینک پیدا کردم که در آن اطلاعات طلوع و غروب خورشید رو در همه شهرهای جهان و همینطور زاویه دید خورشید درظهر در تمام روزهای سال ارائه شده و فهمیدم اینجا در اول زمستان خورشید از زاویه 135 درجه شمالی ( که میشه همون جنوب شرق) طلوع می کنه و در 225 درجه شمالی ( جنوب غرب) غروب می کنه. ماکزیمم بالا اومدن خورشید هم 13 درجه است یعنی حداکثر بالا اومدن خورشید در حد افقه..

همینطور الان که اواخر بهاره و داریم به زمان طولانی ترین روزهای سال نزدیک میشیم خورشید در شمال شرق(45 درجه شمالی) طلوع می کنه و یک دور کلی در آسمون میزنه وبالاخره در شمال غربی(315 درجه شمالی) غروب می کنه و باز هم خورشید ماکزیمم 60 درجه از افق بالاتر میاد یعنی بالای سرمون نمیاد ولی تا دلت بخواد روز طولانیه ..این روزها 17 ساعت روز داریم یعنی حدود ساعت 5 صبح طلوع آفتابه ولی از حدود 3 صبح هوا روشنه و از اون ور10 شب غروبه با این حال بعد از ده شب تا مدتها هوا روشنه و خیلی تعجب می کنی وقتی میبینی ساعت 11 شب هوا گرگ و میشه!!

پانویس: شما هم میگین تو این هیری بیری( هیری ویری؟) انتخابات من هم گیر دادم به طلوع و غروب خورشید خوب چکار کنم تا حالا تو قطب زندگی نکرده بودم...

۵ نظر:

به سوی کانادا گفت...: thank you so much. i didn't know either.your knowledge of astronomy is extensive!good luck
are you still studying english?would you please tell me what books your studying?
have fun; ۸ خرداد ۱۳۸۸ ساعت ۸:۱۳
شب گفت...: نه اتفاقا" مريم جان موضوع خوبي رو اشاره كردي.خيلي جالب بود چون من مرتب چك ميكردم دوربين هاي شهري را پي به اين موضوع برده بودم.به نظر من براي كامل شدن پست يه چنتا عكس از سايه يه انسان تو ساعتهاي مختلف بگيري جالب تر ميشه.; ۸ خرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۰:۳۵
مریم گفت...: باشه حتماعکس سایه ها رو میگیرم:) برای خودم این موضوع خیلی جالب بود راستش ...; ۸ خرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۱:۱۲
پیمان-سیدنی به روایت تصویر گفت...: جالب بود ممنون; ۱۰ خرداد ۱۳۸۸ ساعت ۵:۵۸
ناشناس گفت...: اتفاقا تو این شرایط همون بهتر که به طلوع و غروب آفتاب بپردازی انتخابات یک بازی مسخره بیش نیست; ۱۴ خرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۵:۱۳

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ خرداد ۷, پنجشنبه

اینجا خورشید از شرق طلوع نمی کند!

۵ نظر:

درباره من