یادگار: هوش عاطفی

۱۳۸۷ اسفند ۵, دوشنبه

هوش عاطفی

نمی دونم شما چه تعریفی برای هوش افراد دارین؟ تا حالا شده به کسی بگین باهوش؟اون چیزی که واضحه اینه که هوش جنبه های مختلفی داره مثلا یکی در زمینه ریاضیات بهره هوشی بالایی داره اما در زمینه یادگیری زبان های خارجی استعداد چشمگیری در او مشاهده نمیشه ویاحتما افرادی رو دیدین که در زمینه کارهای فنی یا هنری خیلی استعداد دارند ولی در موردهای دیگه چندان ازشون تیزهوشی نمیبینید.

یک جنبه از هوش،هوش عاطفی یا احساسیه.

هوش عاطفی یعنی توانایی شناخت احساسات خود ودیگران و توانایی برقراری روابط اجتماعی.. اینکه انسان تا چه حد نسبت به احساسات خود همچنین موقعیت های خـُلقی دیگران حساس باشه و دیگران را درك کنه واینکه تا چه حد از میزان تأثیر رفتارخود بر دیگران آگاه باشه.

همونطور که می دونین هر چی می گذره و آدمها ازبچگی به بزرگسالی پا میزارن میزان دانش جای هوش رو میگیره و آنچه آدمی از محیط آموخته بیشترمطرح میشه .هوش عاطفی هم مستثنی نیست یعنی گرچه خیلی ممکنه ذاتی باشه ولی مسلما درصد زیادی هم آموختنی است.افرادی که هوش عاطفی خودشونو ارتقا داده اند از لحاظ روابط اجتماعی بسیار موفق هستندو به راحتی با دیگران رابطه برقرار می کنندودر روابط خود راحت و خونگرم عمل می‌کنند. افرادی ‌که دارای هوش عاطفی پائین‌تری هستند، در روابط ، سرد و خشک ارزیابی می‌شوند و اغلب روابط آنها در همان مراحل اولیه با شکست مواجه می‌شه. حالا خودتون می تونید حدس بزنید وقتی مهاجر باشی چقدر ممکنه این توانایی در ارتباط با اجتماع و افراد و بالا رفتن احتمال موفقیت در محیط جدید مهم باشه.

پانویس: چند تا ازانواع تفکیک شده هوش رو می نویسم: هوش ریاضی و درک فضایی،هوش مکانیکی، هوش هنری،هوش کلامی،هوش حرکات بدنی ،هوش احساسی،هوش نوشتاری و حافظه

۹ نظر:

ناشناس گفت...: جالب بود مریم جان.
ava; ۶ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۹:۰۸
ناشناس گفت...: مريم جان يك پست گذاشتم يك سري بزن; ۶ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۲۳:۵۷
ناشناس گفت...: اره اين هوشها خيلي مهم اند .هوش هيجاني و هوش عاطفي از همه مهمترند در مورد ارتباط با دنياي اطراف . ممنون; ۷ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۰:۲۵
ناشناس گفت...: البته من فکر میکنم برای یک مهاجر دونستن فرهنگ مردم اون سرزمین در روابط اجتماعی تاثیرش بیشتر از هوش عاطفیه. میدونی گاهی وقتها فرهنگ ما باعث شده که از رفتار طرف مقابل حسی متفاوت رو با مردم جاهای دیگه داشته باشیم.
اما وقتی فرهنگ اونجا رو در وابط و برخورد های اجتماعی یادگرفتیم اونوقت این هوش عاطفی کمک میکنه که بتونیم با افراد رابطه بهتری رو برقرار کنیم.; ۸ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۶:۴۹
مریم گفت...: مرسی لاله جون حتما همین طوره درک فرهنگ طرف مقابل اولین شرط برقراری ارتباطه.; ۸ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۱۳:۵۵
ناشناس گفت...: Hi
The Effect of Emotional Intelligence (EQ) on Reading Comprehension and Structural Ability for those who want to learn english ls vital.i mean those who have high degree of it are more successful
good luck; ۹ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۸:۴۶
مریم گفت...: Thank you dear teacher
I think so:); ۹ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۱۰:۱۵
ناشناس گفت...: هوش عاطفی، جالب بود. تا حالا به صورت یه نوع هوش، این موضوع رو در نظر نگرفته بودم; ۹ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۱۶:۲۸
ناشناس گفت...: با شخصيتي كه از تو ميشناسم ميدونم كه داراي هوش عاطفي فوق العاده بالايي هستي
بنابراين ميدونم هيچ مشكلي در مورد ارتباط برقرار كردن نداري; ۱۲ اسفند ۱۳۸۷ ساعت ۶:۵۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ اسفند ۵, دوشنبه

هوش عاطفی

۹ نظر:

درباره من