یادگار: کانادا

۱۳۸۷ آذر ۷, پنجشنبه

کانادا

وقتی به کانادا میای خیلی چیزها برات جدیدن ولی بعد از مدتی همچین به اونها عادت می کنی که فراموش می کنی اینها برات عجیب، غیر عادی و یا حتی غیر قابل قبول بودن. این هم لیستی از بعضی چیزها که ما بعد از چند ماه که اینجا بودیم بهشون عادت کردیم:

توالت بدون شیلنگ آب
خریدن الکل جات از"LCBO"بدون نگرانی
کوتاه شدن موی آقایون به دست خانمها و موی خانمها به دست آقایون
آرایشگاه مختلط
اتوبوس مختلط
بی حجابی
اینترنت بدون فیلتروپرسرعت
دادن ۲۰۰ دلار یا بیشتردر ماه برای بیمه ماشین
خرید کردن با کارت اعتباری (Credit Card)
خوردن بستنی در مک دونالد

خوردن غذای چینی در مندرین

موسیقی در فروشگاههای لباس
پس دادن لباس چند روز بعد از خرید
قیمت بنزینی که هرروزتغییر می کنه
رانندگی توی ماشینی که زیر باسنت گرمکن داره که ... یخ نکنه
خرید قهوه بدون پیاده شدن از ماشین Drive Through
فروشگاه ایرانی ای که هم توش غذای گرم می فروشن، هم نون بربری، هم کله گوسفند، هم قلیون، هم ترشی لیته، هم بادمجون درشت
روز پیژامه پوشی Pajamas Day توی مدرسه که معلمها و بچه ها با پیژامه میان مدرسه
تعطیلی شنبه و یکشنبه به عنوان تعطیلی آخر هفته
اجاق گاز برقی
خشک کن لباس
ماشین بدون دزدگیر
نشستن بچه روی پای مامانش توی ماشین ممنوع
خوردن قهوه درTim Horton

خریدن یک عالمه جعبه دستمال کاغذی چون بهش حراج خورده
عدم وجود دعواهای خیابانی
نبود گربه ولگرد
حمل دوچرخه به وسیله اتوبوسهای شرکت واحد با نصب در جلوی اتوبوس
دکتر مجانی
دیدن به وفور چشم بادومی ها
پارکی که وسطش وسایل آب بازی گذاشتن
دیدن یکی از عجایب هفت گانه طبیعی(آبشارنیاگارا)
جشن هالووین Halloween وتزئینات خونه ها وقت هالووین
مدرسه ابتدایی ای که اندازه حیاطش از دوتا زمین فوتبال بزرگتره

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ آذر ۷, پنجشنبه

کانادا

هیچ نظری موجود نیست:

درباره من