یادگار: بار دیگر پر کن این پیمانه را تا به پایان آرم این افسانه را

۱۳۹۱ آذر ۲, پنجشنبه

بار دیگر پر کن این پیمانه را تا به پایان آرم این افسانه را

يكي از تابستانهاي دهه شصت.. دو تا نوار " شهر قصه"بیژن مفید نمی دونم از کجا به دستم رسیده بود.. توی خونه دستگاه ضبط و پخش نداشتیم وتنها راه گوش کردن به این نوارها برای من نشستن در ماشین پارک شده در حیاط در بعد از ظهرهای طولانی تابستون بود.. طبق یک قانون لایتغیر ماشین در آن گرمای تابستون بایستی زیر چادر می بود. داخل ماشین در زیر چادر کتانی ضخیم به سونای نیمه تاریک و خفه ای تبدیل می شد.. نمی دانم چند بار در آن تابستان پا برهنه- پاهایم از داغی مزاییک های کف حیاط می سوخت- خودم رو از زیر چادر به داخل ماشین کشاندم و نوار شهر قصه ای را گوش دادم که اینطور شروع می شد

ما رو دیوونه و رسوا کردی. حالیته؟

ما رو آوارۀ صحرا کردی. حالیته؟

آخه مام واسه خودمون معقول آدمی بودیم

دستِ‌ کم هر چی که بود آدم بی‌غمی بودیم. حالیته؟

سی سالگی باید سن کمال برای زن باشد .. برای من سن گم شدن در مشغولیتها بود. سن عادت کردن به عادتها.. هر روز صبح زن سی ساله بنا به عادت و وظیفه تلاش زیادی که برای آماده کردن دو بچه در صبح زود می کرد.بیدار کردنشان آماده کردن نهار و تغذیه بین روز.. میوه برای این یکی پوست بگیرد.. غذای آن یکی را گرم کند در ظرف غذایش بریزد.. آه.. قبل از ریختن غذا باید آب جوش داخلش بگردانی تا غذا تا ظهر گرم بماند.. کیف این یکی سر و موها و سر و وضع آن یکی... خودش هم بی توجه مانتوی تکراری هرروزه را می پوشید و مقنعه هرروزه را سر می کرد...بدون آنکه به صورت خسته و بی رمقش در آینه نظری بکند هر دو را در ماشین می نشاند.. اول بچه بزرگتر را در مدرسه پیاده می کرد.. بعد کوچکتر را به مهد کودک می برد.. حالا بعد از آن که هر دو را رساند یک احساس رهایی به سراغش می آید.. ده دقیقه مانده تا به سر کار خودش برود.. ده دقیقه رهایی.. دکمه ضبط ماشین را می زد و بنیامین می خواند

عاشق شدم.. گرفته راه نفسم...

چند سال بعد .. فقط چند سال بعد است ولی انگار قرنی گذشته ..وارد دنیای دیگری شده است.... دنیایی بیگانه.. تمام آن عادتها یک دفعه نابود شده و جای خالیشان را فقط احساس تنهایی پر کرده.. بچه هایش را به کتابخانه ای درشمال تورنتو آورده .. به آنها نگاهی می کند و خیالش جمع می شود که مشغولند.. لپ تاپش را از کیفش بیرون می آورد و از اینترنت کتابخانه استفاده می کند.. فیلم دختر بچه ای دو ساله را می بیند .. احساس می کند فقط برای او آپلود شده است.. با لهجه و شیرین حرف می زند .. وادار به خواندنش می کنند..

گل گلدون من شكسته در باد
تو بيا تا دلم نكرده فرياد

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۱ آذر ۲, پنجشنبه

بار دیگر پر کن این پیمانه را تا به پایان آرم این افسانه را

هیچ نظری موجود نیست:

درباره من