یادگار: خوب چکار کنم که این کتابها برام اینقدر جالبند:)

۱۳۸۹ مهر ۱۳, سه‌شنبه

خوب چکار کنم که این کتابها برام اینقدر جالبند:)

این روزها درس و مشقهایم به شدت جریان دارند و هنوز هیچی نشده سر و کله اولین امتحان میان ترم پیدا شد. همچنان هر شب کتابهای خانم جوی بری را برای فرزندم می خوانم . این کتابها رو دوست دارم نه به این خاطر که می گوید چه کاری خوب است و چه کاری بد. گوشمون پره از این امر ونهی ها...من این کتابها رو به خاطر منطق و تحلیلی که پشت هر رفتاری گذاشته دوست دارم. امشب کتابی برایش خواندم در مورد Tattling همون فاش کردن راز یا خبرچینی. شاید آرشیو مجزایی برای ترجمه این سری بگذارم تا همه این وبلاگ تبدیل نشده به کتابهای خانم بری...راستی اینم بگم هر صفحه از کتاب که باز می کنی یک طرفش نقاشی است که داستانی بچه گانه در همون مورد رو با تصویر تعریف می کند. تصاویر به تنهایی داستانی رو تعریف می کنه که بازیگرانش یک خواهر و برادر هستند.

راستش واقعا عاشق اون قسمت آخرش شدم که میگه: "گاهی شما ممکنه ببینید کسی کاری رو اشتباه انجام می ده. فکر کنید چطور می تونید رفتار کنید اگه شما اون شخص بودید..."

اینم ترجمه این کتاب کوچیک:

"خبرچینی"

شما وقتی خبر چینی می کنید که کار اشتباه یک نفر رو به یکی دیگه می گید.

وقتی شما خبر چینی می کنید؛ ممکنه به احساسات یکی ضربه بزنید.

دلایل زیادی ممکنه داشته باشه که شما خبرچینی کنید:

شما ممکنه فکر کنید با خبرچینی به نوعی توجهی که شما می خواهید یا نیاز دارید رو جلب کنید. بنابراین خبرچینی می کنید که توجه جلب کنید.

یا ممکنه خبرچینی کنید که خودتون بهتر از بقیه به نظر بیایید. شما ممکنه با این کار بخواهید بقیه بد به نظر بیان و خودتون بهتر از بقیه به نظر بیایین.

ولی با خبرچینی شما ممکنه حتی بدتر به نظر بیایین. بنابراین نباید خبرچینی کنید که بهتر از بقیه به نظر بیایین.

شما ممکنه خبرچینی کنید چون شما خیلی تنبل هستید و نمی تونید مشکلاتی که با یکی دارید رو خودتون حل کنید. شما باید مشکلات خودتون رو خودتون حل کنید و نخواهید با خبرچینی کس دیگه ای بیاید و مشکل شما رو حل کند.

شما ممکنه خبرچینی کنید به خاطر اینکه مخصوصا به احساس یکی آسیب بزنید یا شما می خواهید یکی رو توی دردسر بیندازید.

ولی شما هرگز نباید به کسی آسیب بزنید. بنابراین نباید برای آسیب رساندن به دیگران و به دردسر انداختنشون خبرچینی کنید.

خبرچینی حتی برای کسی که می روید و برایش اون خبر رو می برید هم ممکنه آزار دهنده باشه. اونها ممکنه از این کار شما ناراحت یا عصبانی بشن.

کسی که از او خبر می برید ممکنه از شما عصبانی و ناراحت بشه و ممکنه دیگه نخواد با شما دوست باشه.

خبرچینی برای خودتون و دیگران مضره ولی این به این معنی نیست که شما هرگز نباید خبری رو ببرید! شما گاهی باید خبر بدید اگه جون کسی در خطر باشه یا اگه حق ویا اموال کسی در خطر باشه.

وقتی می خواهید خبری رو منتقل کنید این سوال رو از خودتون بپرسید:

من این خبر رو میبرم که کسی رو آزار بدم؟ یا این خبر رو میبرم که به کسی کمک کنم؟

یا این سوال رو از خودتون بپرسید:

من می تونم برای حل این مشکل کمکی بکنم؟

خبری رو گزارش نکنید مگر اینکه همه راههایی که بشه اون مشکل رو حل کرد امتحان کرده باشید.

گاهی شما ممکنه ببینید کسی کاری رو اشتباه انجام می ده. فکر کنید چطور می تونید رفتار کنید اگه شما اون شخص بودید. اگر کمک لازم بود به دیگران کمک کنید آنچه که درسته انجام بدن.

هرگز خبرچینی نکنید مگر اینکه جان یا اموال کسی در خطر باشه.

۱۰ نظر:

محمد گفت...: فوق العاده بود مریم.فوق العاده بووووووووود.
تو رو خدا این سری کتابا نسخه کامپیوتری ندارن ؟ چقدر زیبا و ساده نوشته.بیشتر از بچه ها به درد خودمون میخوره.

ممنونم از وقتی که میذاری اینجا.; ۱۴ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱:۲۳
مریم گفت...: محمد عزیز
واقعا دلم می خواد همه کتابهاشو ترجمه کنم. ولی نمی دونم قبلا ترجمه شده اند یا نه و در ثانی عکسهای کتاب خیلی جالبند و همونجور که گفتم یه داستان کاملا مجزایی با همین موضوع رو تعریف می کنند. من هرچی گشتم متن انگلیسیشو پیدا نکردم.; ۱۴ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۵۴
RS232 گفت...: جالب بود مریم جان, یادم باشد اگر بعدها بچه دار شدم بیشتر به وبلاگت سر بزنم :); ۱۴ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۲۰
محمدرضا گفت...: فكر ميكنم علت پذيرش بيشتر اين "امر و نهي" ها اينه كه از موضع روانشناس با دلايل انساني حرف ميزنه. نه انتزاعي و از موضعي مافوق انسان.; ۱۵ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۶:۳۴
Unknown گفت...: Believe it or not, I even learn from watching preschooler cartoons with Nika! sad i guess:( esp " interpersonal skills" part. Not sure why we were never thought lessons of life?! i think it was more a matter of "survival" rather than "quality of life" during those horrible years...still hunted by nightmares of that time:( ama che mishe kard.; ۱۵ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۵۹
غزلک گفت...: چقدر خوبه از بچگی این چیزا یاد گرفته بشه.; ۱۶ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۳:۰۳
مریم گفت...: واقعا...جالبه...می گم..مریم جون بیا برو تو کار مجوز..ترجمه و ناشر ایرانی و اینا...به نظر من..که واسه آدم بزرگ ها هم کاربرد داره...; ۱۷ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۰:۲۹
Mary گفت...: سلام
ياد بچگي ام افتادم كه از شيطوني هاي داداشم به مامانم خبرچيني مي كردم تا نشون بدم چه دختر مودب و خوبي هستم.واي از بچگي...; ۱۷ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۲:۴۶
مانا گفت...: میگم مریم جون خودمونیم تو هم عجب چیزای خوبی از این کتابا یاد میگیری و البته ما هم .همه چیزایی رو که از کودکی باید یادمون می دادند.; ۱۷ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۵۶
مریم گفت...: RS32
آرش جان:) آره یادم بنداز یادت بندازم بیشتر اینجا سر بزنی:)

محمدرضا جان
منم همینطور فکر می کنم. دلیل میاره برای این امر و نهی ها.

نسیم جون
واقعا چه میشه کرد که بچگیمون به معنای واقعی به... رفت. تا یادم نرفته اون نیکا رو از طرف من صد تا ماچ کن بعد به بقیه قضایا میرسیم.. من همیشه میگم مهارتهای اجتماعی اینا خیلی بیشتر روش کار شده ولی خوب همیشه همه جا همه جور آدم پیدا میشه:)

غزلک جان غزلک
آره. خوبه به جای اینکه هی تو مغز بچه ها بکنند که اگه یه تار موتون بیرون باشه با همون تار تو روز قیامت آویزونتون می کنند رفتارهای اجتماعی رو موشکافی کنند . اینجوری همه خودشون و دلیل رفتارهاشونو بهتر درک می کنند.

مریم جون
من که حاضرم. ترجمه اش با من همه رو برات ایمیل می کنم. ببین باهاش چه کار میشه کرد. (جدی میگم ) البته فکر می کنم باید نویسنده رو در جریان گذاشت احتمالا. و خیلی کارهای دیگه.

ماری جان
:) دقیقا ریشه اش همینه که آدم به طرف بفهمونه من بهترم:))

مانا جون
باور کن هر کدوم از کتابهای دیانا رو که براش می خونم چشام گرد میشه و میگم اه؟ پس اینجوریه؟! چه خوب گفته!; ۱۷ مهر ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۳۹

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ مهر ۱۳, سه‌شنبه

خوب چکار کنم که این کتابها برام اینقدر جالبند:)

۱۰ نظر:

درباره من