یادگار: مرغابی ها

۱۳۸۸ مرداد ۱۰, شنبه

مرغابی ها

درست روبروی خونه ما یه آبگیر بزرگ قرار داره که اینجایی ها بهش میگن پاند. حدود یک ماه پیش که به این خونه نقل مکان کردیم متوجه شدیم این پاند محل زندگی یه مرغابی با 7-8 تا جوجه تپلشه. هرروز با بچه ها سعی می کردیم جوجه ها رو بشماریم نکنه کلاغ یا موجود بدجنس دیگه ای اونا رو گرفته باشه. حالا بعد از یک ماه هر کدوم از اون جوجه های بی دست پا برای خودشون شدن یه جوون رعنا و نعنا..دیگه همش دنبال مامان راه نمیفتند و خودشون با دوست و رفیقاشون دوتا یی یا سه تا یی میرن اینور و اونورپاند گردش..امروز در یک هوای ابری و بارونی چند تا عکس ازشون گرفتم ببینید.

پانویس1: با عرض پوزش از اینکه دوربین ما مربوط به دوره هخامنشی و ماقبل اونه و عکسهای زیاد خوبی نمیشه باهاش گرفت.

پانویس 2: کسی از دوستان متخصص می دونه چرا با وجود اینکه حجم عکسها رو کم می کنم گاهی عکسها برای بعضی از دوستان نمایش داده نمیشه؟

۱۲ نظر:

ناشناس گفت...: سلام
منم از حيوونا خيلي خوشم مياد
يه مدتي گربه داشتم
ولي هميشه ديدن اونا به آدما آرامش ميده
قدرشون رو بدون; ۱۰ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۳۸
به سوی کانادا گفت...: چه جالب ما که حیوونا رو خیلی دوست داریم.فکر کنم بیایم انجادور و ورمون پر میشه از اینجور حیوونا.; ۱۱ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۳:۳۴
محمدرضا گفت...: پس ميشه گفت شام هفته بعد مرغابي رعنا و نعناست!

الان عكس پاييني واسه منم باز نميشه
|ـدرسشون رو ديدم از يه جاست...
بعصي مواقع كه هاست عكس فيلتر باشه اينجا ولي اونجا نباشه اين مشكل پيش مياد

ولي اين آْدرس يكيش رو واسم باز ميكنه دومي رو نه!!!; ۱۱ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۱۵
محمد گفت...: منظره جلوی خونتون واقعا فوق العاده زیباست! خوش به حالتون واقعا.)فقط احساس میکنم پشه باید زیاد باشه اونجا!
رسم روزگاره دیگه بچه ها بزرگ میشن و میرن و ادم رو تنها میذارن! حالا میخواد ادم باشه یا مرغابی.; ۱۲ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲:۱۸
مریم گفت...: شهرام عزیز
اینجا آدم به طبیعت خیلی نزدیکتره.راستی اجازه هست تو وبلاگ شما فارسی کامنت بزارم؟

محمد رضا عزیز
آره باز نشدن از فیلتر نیست چون بعضی از عکسها باز نمی شه. مرسی که به وبلاگ من سر میزنی.

محمد عزیز
احساست کاملا درسته خیلی پشه داره والله همه جای کانادا به خاطر جنگل و دار و درخت زیادی که داره تابستونا پشه هست مال نزدیکی به پاند نیست.
آره به نظرم خود خواهیه اگه بخواهیم بچه ها آدم رو تنها نزارن.; ۱۲ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۲:۲۶
بسوی کانادا گفت...: سلام مریم خانوم
خواهش میکنم مشکلی نیست هدف من درگیر شدن دوستان با زبانه ولو خیلی کم.فقط یادتون باشه اگه فارسی نوشتید دفعه بعد با شیرینی بیائید که جریمه بشید.
شاد باشید; ۱۳ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۳:۱۵
شب از خورشيد شب مهاجر گفت...: سلام مريم جان.يادمه اون خيلي وقت پيشا يه جا با عكس شكار كرده بودي توي خيابون.همونا هستن؟؟؟
بابت عكسا مشكل از از تايني پيك هست بعضي از قسمتاش تو ايران ف يل تررر ميشه; ۱۳ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۴:۵۶
مریم گفت...: شب عزیز
چطورین؟ پس کی میایین شما؟ این مرغابی ها جدید جدیدند همش یکی دو ماهشونه. در مورد عکسها می تونی بگی چکار می تونم بکنم؟
من برای فارسی نوشتن از قسمت کامنتهای شما استفاده می کنم چند وقته که آهنگ گذاشتین رو بلاگتون:) تا باز می کنم چیز بنویسم باید زود دنبال muteبگردم.; ۱۳ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۵:۳۰
karno گفت...: سلام مريم جون ، بهشت روي زمين كه ميگن همين جاست ... نوش جونتون به خدا يا همون " نازدراويه" موفق باشيد مهموني ميبينمتون ...; ۱۴ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۳:۴۱
خورشيد گفت...: سلان مريم جون مسافرت خوش گذشته انشاله . چه عكساي قشنگي .آدم حس خاصي بهش دست مي ده. انشاله تا 2 ماه ديگه ميام كانادا البته تعريف فورت مك موري رو شنيده ام از لحاظ درآمد بالا ولي شنيدم خيلي سخته و سردتر از ادمونتونه و خيلي كوچيكه . نظر شما چيه در مقايسه با ادمونتون؟ مرسي عزيزم; ۱۶ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۰:۱۷
مریم گفت...: سلام خورشید عزیزم آره فورت مک موری رو اینجا به شوخی میگن فورت مک مانی:) متوسط در آمد 120000 در ساله!! که البته این تازه متوسطه :) یعنی چیزی که تو بقیه شهرها خوابش هم نمیشه دید.. ولی برای ورود به کانادا شهرهای بزرگ مثل ادمونتون یا کلگری خیلی بهترند چون موقعیتهای بیشتری ممکنه برای آدم پیش بیاد. و در ضمن اینجا هزینه مسکن بالاتره که اگه آدم کار نداشته باشه خیای سخته .ولی در کل وقتی دنبال کار می گردین گزینه شهرهای کوچیک رو برای خودتون حذف نکنین.
اینجا زمستون خیلی سردی داشت ولی الان مثل بهشته:); ۱۶ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۶:۲۲
شب از خورشيد شب مهاجر گفت...: سلام مريم جان
عذر ميخوام اگه اذيت ميكنه آهنگ .يك مديا پلير داره آهنگ وبلاگ ما اون پائين سمت چپ داخل وبلاگ شدي ميتوني پاز كني آهنگ را و كارتو انجام بدي.اگه خيلي اذيت ميشي بگو خذفش كنم آهنگ را.
اگرم با ويستا كار ميكني يك موقعي بيا رو چت تا نحوه فعال كردن زبان فارسي را برات توضيح بدم كه كلا فارسي را روي ويندوزت داشته باشي; ۱۷ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۳:۲۸

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ مرداد ۱۰, شنبه

مرغابی ها

۱۲ نظر:

درباره من