یادگار: یک شب در کانمور(Conmore)

۱۳۸۹ شهریور ۲۲, دوشنبه

یک شب در کانمور(Conmore)

صبح تویه هوای مه گرفته و بارونی از فورت مک موری راه افتادیم . عصر رسیدیم به کانمور. صد و بیست بار هم وسط راه برای نهار و قهوه و سیگار و قدم زدن و اینا وایسادیم . هرچی بگم توی راه چقدر قشنگ بود کم گفتم. یعنی بهشت رو تصور کنید که پاییزش باشه:) عکسهای همین امروز عصر که رسیدیم به کانمور رو اینجا گذاشتم توی راه تنبلی کردم عکس نگرفتم . فردا صبح کارمون شروع میشه . امشب که همه رفتند دنبال بار و لیکور استورو الواطی. راستی دونا هم اومد و من و اون و یه دختر دیگه ای به اسم سابرینا یه اتاق گرفتیم. اتاقها سه نفره بود.

۱۰ نظر:

The Godfather گفت...: جای ما رو هم خالی کن مریم جان.
خوش بگذره; ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۲:۲۵
غزلک گفت...: قشنگه ولی یه جورایی دلگیره; ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۲:۴۸
محمدرضا گفت...: عکس ها رو دیدم هوای خیابون های خیس کردم. اینجا 75 درصد تابستونه و 25 درصد پاییز!

فردا صبح که کارتون شروع میشه موفق باشید و خوش بگذره. منتظر گرازشهای بعدی با عکس!; ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۵:۴۳
لاله گفت...: واییییی چقدر اینجا خوشکله، واقعا بهشته. نمیدونی چقدر دلم برای کوه و قله مه گرفته تنگ شده. مرسییییییییییی; ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۵:۵۸
مامان سامح گفت...: عکس ها تون عالی بود من عاشق این رنگ و هوا هستم
در ضمن ما هم عازم کانادا هستیم و الان در مسکو زندگی میکنیم البته الان در مرحله فابل نامبر هستیم
ممنون میشیم اگه راهنمایی داشته باشید بفرمایید تا استفاده کنیم; ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۶:۱۸
Cyrus گفت...: good for you i love Canmore and Banff,i wish i could live in Canmore; ۲۳ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۱۶:۲۱
مانا گفت...: سلام مریم جونم خوبی؟می بینم وش می گذرونی!
اوناکه رفتند الواطی تو چیکار کردی؟!!!
حتما موندی و نماز شب خوندی!!!!!!!!!!!!!!!1; ۲۴ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۳:۵۶
از دیار نچف آباد گفت...: درود
میخواستم آرزو کنم که هم اتاقی هات «خـُر و پـُف» نکنند؛ ولی دیدم میشه با گذاشتن پنبه در گوش خوابید؛ ولی راه بینی را به هیچ وجه نمیشه سد کرد و باید نفس کشید.

پس خدا کنه خیلی از این آبجوهای کوفتی نخورند که .... بیب...بیب....بیب.... و تا صبح هی نخواند برند دستشویی و هربار رفتنشون مانع خوابیدنت باشه.

البته چه بهتر.... یعنی چه خواب؟.... کلـّی رفتی ایران و آسوده ای.... وخی بشین پا درسهات!!!
پیروز باشید و بدرود...........ارادتمند حمید; ۲۴ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۸:۵۲
آرمان گفت...: چون (!) از اين كوير وحشت به سلامتي گذشته ايد(!) به شكوفه ها به باران برسانيد سلام ما را...; ۲۵ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۶:۵۴
مریم گفت...: گاد فادر جان
مرسی

غزلک جان
آره درست حدس زدی .. اصلا غربت اینجوریه ولی بعد عادی میشه ..الان من زیاد دیگه دلم نمی گیره.

محمدرضای عزیز
چه جالب !! هرگز به این فکر نکرده بودم که میشه درصد تعیین کرد.. اینو به نام خودت می تونی ثبت کنیا واقعا منحصر به فرد بود.

لاله جون
وااای یه جاهایی رفتیم که نگو.. خییییلی قشنگ بود واقعا.

مامان سامح عزیزم
اگه اطلاعاتی داشته باشم حتما در خدمت خواهم بود. مسکو زندگی می کنید؟ چه جالب:) شما فکر کنم مطالبتون خیلی خوندنی باشه:)

سیروس عزیز
کانمور شهر قشنگی و کوچیکه شبیه بنف . اگه دوست دارید امیدوارم بتونین اونجا زندگی کنید:)

مانا جون
منم چه کنم دیگه همه نماز و روزه های قضا شده رو یه جا خوندم همون شب.

از دیار نجف آباد- آقا حمید عزیز
واااای با همون دختره هم اتاق شدم -همون سابرینا بود که گفتم- همون مشکو داره همچنان:)) وای درس که نگو دریغ از یه کلمه چ چ چکار کنم؟:)

آرمان عزیز
:) حتما:); ۲۵ شهریور ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۵۰

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ شهریور ۲۲, دوشنبه

یک شب در کانمور(Conmore)

۱۰ نظر:

درباره من