یادگار: روز کانادا

۱۳۸۹ تیر ۱۱, جمعه

روز کانادا

این عکسها مال دیروز- اول جولای- روز ملی کانادا در مک دونالد آیلند در فورت مک موری است. در عکس اولی مردم همینجوری که نشسته بودند رقصهایی که اون خانومه-عکس دومی- یاد می داد تمرین می کردند.

اغلب لباسهای قرمز با پرچم کانادا می پوشند. بچه هه یه کپلی بودا..

این خانومه خیلی با احساس می خوند.

فیلیپینی ها کباب سیخی برپا کرده بودند.

کاپ کیکهای پرچمی خوردیم:)

سگها هم پرچمی شده بودند.

دستای دخترجان

مسابقه بچه ها

۱۸ نظر:

غزلک گفت...: چه جشن قشنگی; ۱۱ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۰۶
آرش هر وقت... گفت...: خیلی رنگ و شادی وجود داره و امیدوارم دلها هم همینقدر شاد باشه; ۱۱ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱۱:۳۹
shaya گفت...: maryaaam. ghable inke beri aksa ro bara manam befrest :(( makhsosan oon cupcake ha va oon bachehe too gari :D fekr kardam azash aks nagerefti :D
aks avalie o oon kabab ha ham bahal shodan :D
delam az alan barat tang shode; ۱۱ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱۴:۲۵
از دیار نجف آباد گفت...: با سلام
امیدوارم که خوش گذشته باشه.... دلتان همیشه شاد باد و ممنون از عکساتون و خوشحالم که فرصتی شد تا از عکسهای شما نیز سواستفاده ای کنم و خوانندگان وبلاگ را برای دیدن آنها به سمت شما روانه کنم.
پیروز باشید.....ارادتمند حمید....بدرود; ۱۱ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۲۲
ناشناس گفت...: کلیپ دو ایرانی در شهر بازی سیدنی
http://iranianclips.blogspot.com/2010/06/sling-shot-ride-in-sidney.html
بقیه کلیپ ها در:
http://iranianclips.blogspot.com; ۱۱ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲۳:۵۳
مریم گفت...: مریم جونم..چه عکس های قشنگی دستت درد نکنه...
هر چند *&$%$%! عکس های بلاگ/اسپات...الان فیل/تره
اما با فیل/تر شکن باز کردم..; ۱۲ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱:۲۲
ضد مرد گفت...: عکسهای قشنگی بود.
مخصوصا دستهای دختر جان.
نوشتنت به دلم میشینه .روون مینویسی.بازم میام:)))); ۱۲ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲:۰۷
محمد گفت...: قبووووووووووووووول نیست.من که عکسا رو نمیبینم پس به چی بگم به به چقدر خوشگله!)); ۱۳ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲:۵۶
The Godfather گفت...: سلام مریم جان من به جای همه اون حیوونایی که تو یکی از وبلاگا به شما توهین کردن عذرخواهی میکنم.فقط میخوام بدونید که همه مردا مثل اون حیوونا نیستن.من با دیدن اون حرفا شرمنده شدم.ولی شما اصلا خودتونو به خاطر یه مشت موجود نا چیز ناراحت نکنید.
ارادتمند همیشگی شما.; ۱۳ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۴:۳۵
ناشناس گفت...: hey pedarkhunde ...lisi nakon; ۱۳ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۸:۰۱
مریم گفت...: غزلک جان
جای شما خالی بود

آرش جان
به نظرم اینجا آدم دلش هم خوشتره.

شایا جونم
الان از تورنتو می نویسم. از همینجا برات ایمیل می کنم. ولی شک دارم ایمیلتو داشته باشم.

از دیار نجف آباد- آقا حمید عزیز
مرررررسی. لطف کردین .

مریم جان
تونستی ببینی؟ چه خوب که تونستی باز کنی.

قهوه سیگار و دوری
مرسی چرا سایتتون باز نمی شه؟

محمد جان
چرا؟

گاد فادر جان
آخی چرا شما عذر خواهی کنید؟ اونا شعورشون همونقدر بود.تقصیر خودشون نیست.; ۱۳ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۸:۲۵
محمدرضا گفت...: ايول. حسابي خوش گذشته فكر كنم ها.
پرچم خورديد؟؟ خوشمزه بود حالا؟
جالبه اينجا پرچم بستن به سگ يا خوردنش فكر كنم بوجور تنبيه داشته باشه!; ۱۳ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱۰:۱۴
مریم گفت...: رضای عزیز
تبریک میگم که کار پیدا کردین بالاخره شما هم آلبرتایی شدین. براتون آرزوی موفقیت می کنم. چه شهری هستین الان؟ نگران نباشید . اول کار که توقع آنچنانی نباید داشته باشند احتمالا... من متاسفانه الان تورنتو هستم. اگه خونه بودم شاید بهتر می تونستم کمک کنم. به هر حال ایمیل من اینه: alborz1971@gmail.com
بفرستین درفتو... خدا کنه چیزی به ذهنم برسه.
قربان شما; ۱۴ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۱۸
سحر گفت...: خیلی جالب بود مریم
ممنون
کاش از خودتونم عکس میذاشتین
دلم میخواست بببنمتون; ۱۵ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۰:۰۴
مهاجرت به کانادا و خاطرات ما سه نفر گفت...: سلام مریم جان پس خیلی خوش گذشته
راستی نتیجه مسایقه گونی را که داخل عکسهات بود ننوشتی هاهاهاهاهاها
رضا; ۱۵ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۱۷:۳۷
Ako گفت...: به به! ظاهرا خیلی خوش گذشته که دیگه آپ نمی کنین!
عکس ها قشنگ بود، خیلی زیاد، خوش بگذره!; ۱۵ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲۰:۱۰
مریم گفت...: سحر جان
سلام عزیزم خوبی؟ حسین شاخ نبات قند عسلمون خوبه؟ عکس خودم؟ وااااای خدا مرگم بده خواهر!!!

رضا عزیز
جای شما خالی:) بچه های ما ده بار در مسابقه گونی شرکت کردند. داوره می شناختشون دیگه تا می رفتند جایزه رو بهشون می داد.

آکو جان
من هشتم ولی خشتم.. از بس که اومدم تورنتو دیگه جون ندارم برادر:)); ۱۵ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۵۹
مریم گفت...: محمد رضای عزیز
اه چرا من کامنت شما رو جا انداختم اخوی؟
اتفاقا خودمم وقتی دیدم خیلی ها پرچم کانادا رو سگهاشون چسبوندم فکر کردم اگه ایران بود می شد گناه کبیره!; ۱۵ تیر ۱۳۸۹ ساعت ۲۲:۰۱

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ تیر ۱۱, جمعه

روز کانادا

۱۸ نظر:

درباره من