زندگی وبلاگی

نمی دونم کسی آمارکل وبلاگهای فارسی رو داره؟ نمی دونم به زبونهای دیگه هم همینقدر وبلاگ هست؟ اصلا علت اینکه یه جایی گیر میاریم برای نوشتن چیه؟ برای وضعیت فعلی ایران که خوب یه علتش س.ی.ا.س.یه. و عدم وجود رسانه های آزاد. ولی برای مدل من علت چیه؟ والله به خدا آدم خودش به شک میفته که اینکارا چیه که می کنه! الان که اینقدر همه زندگیها شده ام پی تری و کسی وقت خوندن نوشته های طولانی رو نداره و تازه فیس بوک هم که هست. اصلا لازمه که هرکی یه جای جدایی داشته باشه برای نوشتن؟ ولی راستش خودم خیلی فیس بوکی نیستم. از فیس بوک بیشتر از شیر کردنه چار تا عکس و ویدئو و کلیپ بر نمی یاد ..تو وبلاگ میشه حرف زد. یه دنیای دیگه ای داره. من فکر کنم آدمهایی که وبلاگ می نویسن اصولا یه کمی پرحرفند:) حالا کیو گیر بیاریم هی براش حرف بزنیم آخه؟ مثلا همین الان من به کی بگم مبلمانی که آنلاین سفارش داده بودیم رسید و من عین بچه ها یی که اسباب بازی نو براشون می خرند هی جابه جاشون می کنم و ذوق می کنم. کیو گیر بیارم بگم می خوام یه سری وسایل اضافه رو در سایت کی جی جی بزارم برای فروش .. به کی بگم تازه فهمیدیم خرید از e-bay و شرکت تو مزایده هاش یه کیفی داره که نگو!!!اصلا مهمه بشینم برای کسی بگم دختر پسری که مستاجرمون بودند رفتند نیویورک برای تحصیل و من با وجودی که اینقدر کثیف کاری کرده بودند هم دلم براشون تنگ میشه و هم حسرت می خورم که عجب حالی می کنن اینا ؟ به کی بگم یه شرکت خدماتی اومد و همه چیز رو شست و الان بوی "به به" میاد از زیر زمین؟ به کی بگم کتاب "روزگار سپری شده مردم سالخورده" محمود دولت آبادی رو دوست نداشتم اصلا و ابدا! و الان دارم کتاب " سهم من کو" که مجموعه داستانهای کوتاهی از نویسندگان معاصره می خونم؟ به کی بگم دختر کوچیکم که چند هفته قبل واکس آبله مرغون زده یه کمی آبله مرغون درآورده؟ هان؟