یادگار: زندگی

۱۳۸۷ دی ۱۵, یکشنبه

زندگی

نمی دونم شما با دیدن تارهای موی سفید که گاه و بیگاه جلب توجه می کنه چه حسی بهتون دست میده راستشو بخواهین من که اصلا دلم نمی خواد به سالهای قبلم برگردم مثلا 20 سالگی رو با اون طوفانهای روحی و کارهای عجیب غریب گاها بسیار جواد تصور کنید! خودتون قضاوت کنید....اصلابا تکرار مجدد زندگی دوران جوانی حال نمی کنم... برای من که هرچی میگذره چیزهای بیشتری برای معنی دار کردن زندگی پیدا میشه. تو این سن می تونم بفهمم که یک موسیقی ، یک کتاب یا یک دوست خوب چقدر می تونه به زندگی مفهوم بده و می بینم که چقدربه خاطر اونا میشه زندگی رو دوست داشت.

۱۲ نظر:

ناشناس گفت...: سلام منم اصلا دوست ندارم به عقب برگردم. هر چند فرصت های زیادی بوده که می شد بهتر استفادهخ کنم ازشون ولی ترجیح میدم از آینده ام بهتر استفاده کنم و اون مسائل قبلی تجربه ای برای آینده باشه; ۱۵ دی ۱۳۸۷ ساعت ۸:۴۹
ناشناس گفت...: سلام مريم جون، ديشب كه تلفني صحبت كرديم امروز صبح وبلاگتو ديدم .بابا ايول... نميدونستم اينقدر نويسنده‌اي !!! فكر كنم اشتباهي مهندس برق شدي.; ۱۵ دی ۱۳۸۷ ساعت ۲۳:۱۵
ناشناس گفت...: خيلي قلم شيوا و احساسات لطيفي داريد
از آشنائي با شما خوشحالم; ۱۶ دی ۱۳۸۷ ساعت ۳:۴۰
ناشناس گفت...: zendegi baa tamame khoobio badiash sardio garmiash poraz farazo nashibe.... nemishe ghose gozashtehasho khord vali mishe az tajrobehash estefade kard
man ke 30salam shode taraye sefide rooyemoohamam daran ziad mishan vali fekr mikonam kheily kheily zoode begam inaa tajrobean vali mitoonam sadeghane begam too asiab sefiid shodan; ۱۶ دی ۱۳۸۷ ساعت ۵:۵۴
ناشناس گفت...: سلام خوشحالم كه باهاتون آشنا شدم.مرسي از اينكه برام كامنت گذاشتيد .لطف مي كنيد اگه منم لينك كنيد . http://www.hinightsun.blogfa.com; ۱۷ دی ۱۳۸۷ ساعت ۰:۲۶
ناشناس گفت...: سلام به وبلگتون سري زدم مطالب خوبي دارين.فقط عكسها رو نشون نميده درستش كنين.
ما به شما لينك داديم شما هم لينك بدين; ۱۷ دی ۱۳۸۷ ساعت ۱:۳۴
ناشناس گفت...: سلام
زندگی صخنه یکتای هنرمندی ماست
هرکسی نغمه خود خواند و از صحنه رود
صحنه پیوسته بجاست
خرم ان نغمه که مردم بسپارند بیاد; ۱۷ دی ۱۳۸۷ ساعت ۱:۵۴
ناشناس گفت...: شايد رجوع به گذشته كار صحيحي نباشه مريم خانم ولي اگه به جاي 20 سالگي به 5 يا 6 سالگي برگرديم خيلي بهتر باشه اون موقعي كه شروع به ياد گرفتن كرديم ... كه
چه جوري بخونيم ، بنويسيم، زندگي كنيم،كار كنيم و شايدم چه جوري عاشق بشيم و آخر اينكه چه جوري زندگي كنيم .
اما براي من دوران كودكي شيرين ترين لحضات زندگيمه گرچه صحبت موي سفيد كه ميشه فكر نكنم كسي به پاي من برسه چون تقريبا همش سفيد شده ولي با اين حال زياد بهش فكر نميكنم چون تازه ميخوام زندگي كنم; ۱۷ دی ۱۳۸۷ ساعت ۱۶:۱۶
Peyman گفت...: وبلاگ قشنگی دارید.
ممنون میشم تبادل لبنک کنیم:
http://mapleleaf.blogfa.com; ۱۸ دی ۱۳۸۷ ساعت ۷:۵۱
ناشناس گفت...: من شما رو لینک کردم ولی لینک باکس ما در وبلاگ شما وجود ندارد.
پس از دو روز لینک از لینک باکس پاک می شود .
پس برای دائمی بودن سریعا کد لینک باکس ما را در وبلاگ قرار دهید.
مدبریت لینک باکس : بهنام[چشمک]; ۲۰ دی ۱۳۸۷ ساعت ۳:۲۶
ناشناس گفت...: اينكه آدم ميتونه در زماني كه قرار گرفته يه كتاب يا يه دوست خوب يا هر چيز ديگه اي پيدا كنه كه با اون زندگيش ، احساساتش ووو رنگ بهتري به خودش بگيره و معناي زندگي بهتر بشه غير قابل انكاره ولي نبايد گذشته رو فراموش كرد و از مسايلي كه گذشته استفاده نكرد
ميشه از تجربه هاي بد گذشته براي اصلاح و بهبود آينده استفاه كرد
در نهايت بايد گفت كه هيچي نقش يه دوست خوب رو كمرنگ نميكنه
حتي دلخوري هايي كه ممكنه از دوستتون به دل گرفته باشين و شما رو اذيت كنه; ۲۵ دی ۱۳۸۷ ساعت ۶:۲۵
محمد گفت...: چقدر این پستتون رو دوست داشتم. با خوندنش یه جرقه تو ذهنم زده برا یه پست جدید!))
من از گذشته متنفرم. اصلا هم هی نمیگم آااای یادش بخیر!
به شدت حوصلم سر رفته و عجله دارم.)اما با همه ی این حرفا از اون یدونه موی سفیدی که بغل گوشمه خوشم نمیاد.)); ۱۶ تیر ۱۳۸۸ ساعت ۲:۱۸

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۷ دی ۱۵, یکشنبه

زندگی

۱۲ نظر:

درباره من