یادگار: پلانهای زندگی

۱۳۹۰ خرداد ۳۰, دوشنبه

پلانهای زندگی

تا حالا اینجوری تاب سوار شده ای که سرت را تا حد امکان عقب بدهی و فقط آسمون رو ببینی؟ آسمونی در رفت و آمد! بعد هم که هی این رفت و آمد تکرار میشه هی پلانهای مختلفی از زندگیت جلوی چشمت بیاد.. رفت و برگشت پلان بعدی... رفت و برگشت پلان بعدی همه در کسری از ثانیه!! هر کدام مربوط به زمانی و مکانی.. این تصویری بود که یکشنبه با اون کله برعکس از آسمون دیدم چند تا از پلانها رو می نویسم نمی دونم چقدر برای شما مفهوم داشته باشه

اول: در راه کانادا برای اولین بار در فرودگاه فرانکفورت.. ذوق عجیب از ناشناخته ها

دوم : کانادا...ورودت به دنیایی به شدت "سبز" و ترس موهوم از ورود به این دنیا

سوم: دو چرخه هایی که از گاراژ سیل خریده ای و لذت دوچرخه سواری در کوچه و خیابان تورنتو

چهارم: خرید حداقل لوازم مورد نیاز که شبها روی زمین نخوابی و صبح بتونی توی خونه چای بخوری

پنجم: پاییزی که زود از راه رسیده و برگهایی که تو خیابان به هم می پیچند و آهنگ شادمهر"دلگیرم از این شهر سرد این کوچه های بی عبور"

ششم: چپاندن همه آنچه داری در همان چمدانهایی که یا چرخشون شکسته یا دسته اش دررفته و مهاجرت دوباره به جایی سردتر ( برای شیر فهم شدن کامل اینکه شهر سرد و کوچه بی عبور چه می تواند باشد)

هفتم: ژانویه.. باند فرودگاه تورنتو یخ زده هواپیما قادر به پرواز نیست تا تورا به جایی حتی سردتر از آنجا ببرد

هشتم: به شهر کوچک غریب یخ زده ای می رسی.. از حقارت فرودگاهش متعجب می شوی.. تقریبا وسط باند فرودگاه ولت کردند

نهم: ماشینی اجاره می کنی و خوشحالی که همه آن هشت چمدان منحوس توش جا گرفت بچه ها بین صندلی های عقب که خوابانده ای بین چمدانها گم شده اند

دهم: آدرسی نداری... نمی دانی کجا می خواهی بروی... قرار بود خانه ای برایت اجاره کرده باشند ولی هنوز آدرسش را ایمیل نکرده اند! بهترین جا "مک دونالد" برای چند ساعت نشستن و فکر که چه باید کرد در این شهر یخ زده
یازدهم: بالاخره آدرس را پیدا می کنی! تلفنی .. با زبان الکن.. ناتوان از فهمیدن .. در این شهر همه اینطور آدرس می دهند؟ همه آدرس بنا به این است که چندمین چراغ قرمز بپیچ به چپ یا راست! بدون اسم هیچ خیابانی
و این پلانها ادامه داشت و ادامه داشت.....

پانویس: ساعت سپید شب وبلاگی است که دوست دارم در موردش صحبت کنیم... نوشته هایش انقدر لطیف است که انگار نوازشت می کند.. هر چه خواندم دوست داشتم همه اش را دلت می خواهد بخوانی یک جا... اینم آدرس

http://whitehour.persianblog.ir/

۹ نظر:

ناشناس گفت...: برای من این جور تاب سواری همراه هست با بوی پونه وحشی و صدای خنده و داد و بیدادبقیه بچه ها...
روایت اون روزهای اول اما احساس سرما دارههمراه با ابهام(این تیکه اول من یاد شروع فیلم ها انداخت)به نظرم اینا رو به صورت داستانهای کوچیک بنویس.قشنگ بود.
سمیرا; ۳۰ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲۰:۵۴
مریم گفت...: مریم جان....اونقد خوب توصیف کردی که یه لحظه فکر کردم دارم فیلم می بینم.
برم ببینم این لینکه کجا می ره...; ۳۰ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۲۳:۵۶
مریم گفت...: سمیرا جون
عالی بود" صدای خنده بچه ها و بوی پونه.. اگه وقتی به عقب خم میشی سر شاخه درختهای بلند هم ببینی...
این مهاجرت خودش کلی داستان همراهشه شاید همین میشه که همه دوست دارند بنویسند اینجا که بیان

مریم جان
ممنونم:) لینکو برو ببین خیلی با احساسه...; ۳۱ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۷:۰۹
شایا گفت...: سلام عزیزم. خووبی مریم جونم؟ دلم براتون یه ذره شده. حتی نرسیدم بیام وبلاگت...
میبینم که میری سر کار! میدونی که بینهایت خوشحالم از این خبرت...
حالا کجا میری؟ همون کاری هست که دوست داشته باشی؟ خیلی خوشحال شدم عزیزم. امیدوارم که همیشه و هر لحظه موفق باشی و کلی احساس شادی داشته باشی.; ۱ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۰:۵۸
ناشناس گفت...: نوشته ات بوی بی برنامه گی میدهد عزیز دل. حالا اون شهر یخ زده کجا بود؟; ۲ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۱۳:۴۸
مهران گفت...: سلام مریم
خیلی خوب من این پلانها رو می فهمم چون خودم هم این طور موقعیتها برام پیش اومده بود. آخریش هم همین سفر گذشته ام به ایران بود. یاد سرقت کیف شما افتاده بودم. همش مواظب بودم منو لخت نکنن .
یکی از وبلاگهایی که من نوشته هاشو سعی می کنم بخونم وبلاگ اشک هست . اینم آدرسشهwww.whereisfriendhouse.blogspot.com
با احترام; ۳ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۲۳:۲۹
مریم گفت...: ناشناس جان
اون شهر یخ زده همین فورت مک موری است که الان توش داریم زندگی می کنیم.

دکتر مهران عزیز
حالا لخت که نمی کنند اونجورها:)) فقط کیف آدمو می زنند مثل گلابی...
به وبلاگ مورد علاقه تون سر می زنم بعد براتون می نویسم ..ممنونم که به من سر زدین. قربان شما; ۵ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۲۰:۳۵
مژده گفت...: مريم عزيزم... الان كه توي اينهمه انتظار ديوونه كننده روزگار مي گذرونيم و شايد نتوونيم به خوبي سختياي ورود را به خوبي درك نتيم ولي سعي مي كنيم از شما عزيزان شاد بگيريم... شاد شاد باشي; ۷ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۸:۴۷
مریم گفت...: مژده عزیزم
می فهمم انتظار چیز خوبی نیست... ولی چه میشه کرد.. اینجا هم سختی های خودشو داره ولی در کل نه به اندازه ایران..; ۱۲ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۱۷:۴۵

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۰ خرداد ۳۰, دوشنبه

پلانهای زندگی

۹ نظر:

درباره من