یادگار: باز هم دل کندن

۱۳۹۰ اردیبهشت ۷, چهارشنبه

باز هم دل کندن

امروز توی یه هوای بارونی وقتی از کالج اومدم بیرون طبق عادت چند وقته ام نگاهی به موبایلم انداختم به امید یه پیغام آشنا ... چیزی نبود؛ اشکی توی چشمم جمع شد ولی نفس عمیقی کشیدم؛ کلاه ژاکتم رو پوشیدم؛ دستهامو توی جیبم کردم همونجا در نهایت تنهایی فهمیدم که با تموم شدن درسم برای چندمین بار در زندگیم پا به مرحله جدیدی گذاشته ام.

دیگه از فردا کالج نخواهم رفت و درس هم نخواهم خوند و شیوه زندگی دو ساله ام عوض خواهد شد. شاید همین عوض شدن عادتهایی که در زندگی داریم یکی از سخت ترین چیزا باشه .. برای من که اینجوریه و عجبا که مهاجرت چقدر از این دل کندنها پیش پای آدم میزاره؛ خواسته و ناخواسته...

از فردا بیشتر با شما خواهم بود. اصلا ازتون می خوام بیشتر با من باشید. حتی تصمیم دارم در فیس بوک هم فعال تر بشم. ایمیلم بالای بلاگ هست اگه خواستید اد کنید.

۱۷ نظر:

شادی گفت...: vaiiiiiiiii tabrik maryam jun.
man mikham addet konam vali ko emailet???; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۶:۰۱
مریم گفت...: شادی جان
ممنونم:) ایشااله درس تو هم بزودی تموم بشه..
ایمیلم این بالای وبلاگ هست که. بعد من الان یه نفرو به اسم شادی اد کردم تو نبودی احیانا؟; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۸:۴۳
ناشناس گفت...: Facebooketoon ham add mishe kard! Albateh man account nadaram:-))!Reza-BC; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۸:۴۸
شادی گفت...: na maryam jooon.man esmam ke shadi nist ke.man sara m.
man emailetono search mikonam vali baram hichki nemiad

ooooooooooo ta darse man tamum beshe; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۸:۴۸
مریم گفت...: رضا جون
خوب برو یه اکانت فیس بوک باز کن الان:); ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۹:۰۸
مریم گفت...: شادی جون
می دونم که سارایی:) ولی فکر کردم شاید اون شادیه باشی که الان اکسپت کردم.. پس اون کی بوده؟; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۹:۰۹
شادی گفت...: D:
be khoda man naboodam.
va hamchenan nemishe peida kardetun.
lol; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۹:۲۰
شادی گفت...: ok .search kardam 2 ta uamd joftesho add kardam.
ta kodom shoma bashid; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۹:۲۶
امیر حسین گفت...: ای بابا مریم خانم این تازه قسمت اول ماجرا بود . حالا وارد قسمت دوم میشی تازه ! بعدش هم دانشگاه رو که نگرفتن . میتونی ادامه بدی خوب; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۹:۳۷
Mosayeb Karimi گفت...: گذر از همه مراحل زندگی به نوعی دل کندنه ولی هیچ کاریش نمیشه کرد امیدوارم در مراحل بعدی زندگی هم موفق باشید.; ۷ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۲۰:۵۳
Unknown گفت...: سلام مریم جان
من نمی دونستم وبلاگ داری و می نویسی . خوشحالم که امروز با اعلام در facebook به این کشف مهم رسیدم . من هم تقریبا یک سالی است که می نویسم و با اجازه ات در این یک سال سه بار فیلتر شده ام . البته نه اینکه فکر کنی خیلی اوضاعم خراب است بلکه فکر کن که اوضاع اینجا چقدر خراب شده . بهر حال از اینکه با خواندن یادگار تو به یادت باشم و یادت را یاد کنم هر روز،خوشحالم . به همسر نازنینت سلام برسان و گل های خوشگلت را ببوس .
دوست و همکار قدیمی تو در ایران
فرزانه; ۸ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۴:۰۱
مریم گفت...: شادی جان
من هنوز شما رو توی فیس بوک ندارم ها!

امیر حسین جان
می دونم.. خیلی آپشن ها هست. ولی کلا یه کم تحمل تغییر پذیریم پایین اومده حالا هر تغییری باشه.

مسیب (ثنا جان)
ممنونم لطف دارین:) منم برای شما بهترین ها رو آرزو می کنم.

فرزانه عزیز
وااای چقدررر ذوق کردم نوشته های قشنگتونو دیدم.. حالا باید سر فرصت برم همشونو بخونم. پس این فیس بوک بازی دیروز من فایده ای هم داشت:) قربانت; ۸ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۶:۵۱
شادی گفت...: maryam jan man harchi maryam bodo add kardam akhe.
migam biain shoma man ro add konid.behetun email zadam; ۸ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۷:۲۱
داستان ها گفت...: مبارک باشه.امیدوارم با یه کار خوب خسنگی این دو سال از تنت در بیاد
سمیرا; ۸ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۵:۰۴
مریم گفت...: شادی جان
من هیچ ایمیلی از شما نداشتم! فکر کنم ایمیلو اشتباه می زنی برای همین هم هست که تو فیس بوک پیدا نشدم.

سمیرا جان
ممنونم عزیزم. چقدر وقته ازت بی خبرم! وبلاگت هم نمی دونستم. بیام ببینم چکار می کنی:); ۸ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۱۷:۱۵
Nastaran گفت...: fareghotahsilit mobarak bashe Maryam jan! Are, hamishe avaz shodan e reval e zendegi sakhte... shayad sakhttar az oon in " transition time" beyne 2 marhale bashe. rasti shoma che reshte e khundid?khoshhalam ke saret khalvat shode va bishtar minevisi
(:; ۹ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۲۱:۳۱
علیرضا گفت...: مبارکه ... مبارکه ... ( آهنگ منصور)
به امید موفقیتهای بعدی
در فیس بوک با چه اسمی هستید؟; ۱۱ اردیبهشت ۱۳۹۰ ساعت ۴:۳۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۰ اردیبهشت ۷, چهارشنبه

باز هم دل کندن

۱۷ نظر:

درباره من