ایرانی هایی که خارج زندگی می کنند گاهی خیلی از اجتماع به دور میفتند. مخصوصا تو یه شهر کوچیکی مثل اینجا که یک اجتماع کوچیک ایرانی هست.بعضی ها ارتباطشون میشه با همین اجتماع کوچیک ایرانی و هی تو همین می چرخن.. حرفها تو همین محدوده میشه. حتی حسادتها و چشم و هم چشمی ها هم تو همین محدوده میشه. خیلی همه به هم کار دارند. تو این شهر اگه کار نکنی یا درس نخونی خیلی وقت اضافه داری چون زیاد جایی برای وقت گذرونی نداره و در نتیجه همش میشه خاله زنک بازی و کار به کار اینو اون داشتن و پشت سر هم حرف زدن. این حرفا که میگم به خاطر تلفنیه که دیشب داشتم با یه خانومی از دوستای اینجامون. یک ساعت هم بیشتر طول کشید. حالا من هم امروز میان ترم بیولوژی داشتم و واقعا دلم می خواست دو تا بخش رو یک کمی بیشتر بخونم. اونم همینجوری داشت از این و اون می گفت. من در این مواقع آدمی نیستم که روم بشه حرفهای طرف رو یه جایی قطع کنم یا بفهمونم بی علاقه ام به این گفتگو... می دونم این ضعف بزرگیه ولی واقعا نمی تونم. گیر میفتم و فقط حرص می خورم.