یادگار: داستان مهاجرت قسمت دوم

۱۳۹۰ تیر ۲۳, پنجشنبه

داستان مهاجرت قسمت دوم

مسافران سوریه در اون پرواز رو هیچ وقت یادم نمی ره.. اغلب روستاییانی بودند که احتمالا در فصل پاییز بعد از برداشت محصولاتشون داشتند به زیارت می رفتند.. بعضی ها دستمال سبز به پیشانی بسته بودند و با پرواز هواپیما برای سلامتی خلبان صلوات فرستادند... وقتی غذای توی هواپیما رو دادند پیرمرد صندلی کناری که کفشها در آورده بود و چهارزانو نشسته بود دستها رو بالا گرفت و گفت خدایا شکرت نصیب همه مسلمونا بکن...نمی دونم منظورش اون غذا بود یا سفر به سوریه.. خلاصه در فضای خیلی معنوی بوی پا و البته با زرشک پلو و باقالی پلو های ایران ایر ( که الحق تو هیچ پرواز دیگه ای غذایی مثل اون داده نمیشه) رسیدم به دمشق... مسافرت من به صورت "تور" نبود و من بلیط و رزرو هواپیما رو خودم به تنهایی انجام داده بودم در نتیجه جزء هیچ گروهی نبودم ولی قرار بود فردی در فرودگاه دمشق به دنبالم بیاید.. آقایی به اسم "ماهر"... اون آقا خیلی سریع منو پیدا کرد و راهی هتل شدیم. در طول مسیر تا هتل ماهر توضیحاتی در مورد اینکه محل سفارت کجاست و چطور می تونم فردا صبح خودمو به سفارت برسونم داد. به هتل رسیدیم.. دررسپشن هتل پسر نسبتا جوونی منو چک این کرد و همونجا از پشت میزش در اومد ومنو تا اتاق همراهی کرد اون موقع نمی دونستم که تا آخر مسافرت از دست همین جوونک آسایش نخواهم داشت ... البته قبل از اینکه به اتاق خودم بروم در لابی هتل با ماهر چای خوردیم و باز کمی توضیح داد در مورد جاهایی که می تونه منو ببره و باز توضیحاتی در مورد سفارت...

فردا صبحش زود از هتل بیرون اومدم با "ون" همونطور که ماهر گفته بود خودم رو به سفارت رسوندم.. اون موقع چنین مرسوم بود که متقاضیان مهاجرت هرروز تا قبل از ساعت ده صبح یک فرم اولیه پر می کردند و به سفارت تحویل می دادند و فردای اون روز اسامی افرادی که می توانستند برای گرفتن فرمهای کامل تر داخل سفارت شوند را اعلام می کردند. فرمهای اولیه را پر کردم و تحویل دادم و به هتل برگشتم... همان جوانک هر موقع که پشت رسپشن حضور داشت با دیدن من کارشو ول می کرد و با من سوار آسانسور می شد و به گفتگو می پرداخت و من به شدت احساس ناامنی می کردم که تا در اتاق باهام میاد ولی سعی می کردم رفتارم عادی باشه! خلاصه فردای اون روز (پنج شنبه) دو مرتبه رفتم سفارت و دیدم که اسمم رو دم در زده .. وارد شدم و فرمهای مربوطه رو گرفتم و چون برای پر کردنشون احتیاج به محل آرومی داشتم به هتل برگشتم... نزدیک ظهر با فرمهای پر شده و مدارک به سفارت برگشتم ولی متوجه شدم که سفارت روزهای دوشنبه تا چهار شنبه فرمها رو تحویل می گیره و با این حساب من به پروازم نمی رسیدم... دو راه در پیش داشتم یا اینکه بدون گرفتن فایل نامبربا پرواز خودم به ایران برگردم و فرمها رو از طریق سفارت کانادا در ایران بفرستم که یکی دو ماهی فایل نامبر رو به تاخیر می انداخت و یا اینکه بلیطم رو عوض کنم و سه شنبه آینده به ایران برگردم و دوشنبه فرمها رو تحویل بدم که من راه دوم را انتخاب کردم...

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۰ تیر ۲۳, پنجشنبه

داستان مهاجرت قسمت دوم

هیچ نظری موجود نیست:

درباره من