یادگار: با من بمانید ای شادیهای فراموش شده

۱۳۹۰ خرداد ۲۸, شنبه

با من بمانید ای شادیهای فراموش شده

در این که این روزها ساکت تر شده ام حرفی نیست.. حرفهایم ته کشیده اند؟ نمی دونم! دارم با خودم فکر می کنم بازم نمی دونم.. مثل آدمهایی هستم که توی خواب راه میرن... کلی وقته عکسهای مربوط به رژه پلیس رو آپلود کردم تو این صفحه ولی حرفم نمیاد که مطلبی اولش بنویسم و بگذارم برای دیدن.. کلی عکس دیگه هم دارم از فستیوال روز اول تابستان... راستی چرا تو کشور ما از این فستیوالها و جشنهای الکی خوشی تو هر کوی و برزن برگزار نمیشه؟ خیلی خوبه به خدا به هر بهانه ای جشنی به راه انداختن... بی شک یکی از مزایای در خارجه زندگی کردن دیدن شادی در خیابان است! اینجا همه زندگی در خیابان جریان دارد و در ایران همه چیز در داخل خانه هاست.. همه چیز همینطور است.. سال نو ما رو در نظر بگیرید.. هفت سین می چینیم در خانه خودمان و اغلب چه اصراری داریم که در لحظه تحویل سال در خانه باشیم..فقط در خانه خودمان!!! اینجا همه در لحظه تحویل سال در خیابان هستند کلا برعکسه و همه چیز به همین منوال است .

پانویس: می خواستم ازتون خواهش کنم یکی دو تا وبلاگ که معمولا می خونید و دوست دارید نام ببرید. می خوام ببینم در مورد کی اول صحبت کنیم.. اونهایی که می خونم و یادم بود این پایین آوردم.. اگه وبلاگی جزو اینا نیست بزارین به حساب فراموشکاری من یا آدرسهاییکه عوض شده

لیست وبلاگها و عکسها افتاد توی لینک زیر به عنوان " خواندن مطالب دیگر"!! نتونستم درستش کنم.. خواهش می کنم روش کلیک بفرمایید
وبلاگهایی که من اسمشون رو مهاجرتی گذاشتم
از مشهد الرضا تا کانادا(نیوبرانزویک)

از ایران به سوی نیوبرانزویک

مهاجرت به کانادا و خاطرات ما 3 نفر

آوای مهاجر

بارانی باید تا که رنگین کمانی برآید

من و همسرم در اروپا

ما و کانادا

. خورشید شب مهاجرِ . (Edmonton, Alberta)

ما میریم کانادا

ان سان

آنهايي كه هستند و آنهايي كه رفتند!

baranincanada's title

سیارۀ راساراسا

RS232 خاطراتی از مهاجرت به امریکا

وغیر مهاجرتی ها

حرفهایی ...... از زندگی

Daily of Mr.Zip & Mrs.ZigZag

کاسنی!

...... روزنگار خانم شین .....

خانه من

تکه تکه های زندگی من 3

تلخ نوشته ها ( مسعود مشهدی )

یک قدم مانده به پرواز اقاقی

ساعت سپید شب

بعد از سی

۸ نظر:

نرگس گفت...: سلام مریم جون همه وبلاگها قشنگه . نوشته ها دلنشین از همون اول شروع کن; ۲۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۴:۳۶
اقاقی گفت...: مریم جان اون وبلاگ تو پرشین بلاگ هم از شماست؟؟؟؟
من نفهمیدم جریان چیه. قراره راجع به وبلاگها بحث کنید؟؟؟
من اومدم بابت لینک تشکر کنم و ببینم کدوم وبت رو لینک کنم. این که با فیلتر شکن فقط کار میکنه; ۲۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۵:۲۳
سمیرا گفت...: در مورد وبلاگ ما و کانادا اول صحبت کن!!!! D:; ۲۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۶:۵۳
مریم گفت...: نرگس جان
:)) ممنونم... دوست دارم همین کارو بکنم ولی گفتم از بچه ها سوال کنم ببینم نظرشون چیه.

اقاقی جان
آره اون یکی وبلاگ کپی اینه فقط اونجا فیلتر نیست. اون یکی رو لینک کن.. این که فیلتره..
دویت دارم در مورد وبلاگها صحبت کنیم...

سمیرا
حتمااا:)); ۲۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۱:۱۵
پیرفرزانه گفت...: فکر می کنی ما جشن و شادی و کارناوال نداریم . خیلی هم خوبش را داریم . چند روز است گشت های امنیت اخلاقی حلقه می زنند دور میدان ونک و ولیعصر و ....و مردم تماشایشان می کنند و لذت می برند از این همه ابروی گره خورده و دست مشت کرده . جایت واقعا خالی است تا ببینی و حظ ببری از این همه برنامه های مفرح برای تابستان.; ۲۹ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۲:۰۷
ava گفت...: kolli nbarat neveshtamo pak kardam! midoonam cheraye shadi nadashtan o behtar az man midooni!; ۳۰ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۶:۰۷
مریم گفت...: فرزانه جان
این برنامه همیشگی شونه اول تابستون... خون مردمو تو شیشه کنند..

آوا جان
چرا پاک کردی؟؟:(( من که بهتر نمی دونم.. می نوشتی خوب...; ۳۱ خرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۷:۱۱
مژده گفت...: مي دوني مريم جون شايد مردم هم عادت كردن كه كمتر بخندن و شاد باشن و چه حيف; ۷ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۹:۰۲

ارسال یک نظر

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۹۰ خرداد ۲۸, شنبه

با من بمانید ای شادیهای فراموش شده

۸ نظر:

درباره من