یادگار

۱۳۸۹ فروردین ۲۲, یکشنبه

1- صحنه اول: من دو سال پیش؛ تهران ؛در صف نان بربری؛ آقایون و خانومها در یک صف منتظر نان
خانم چادری حدودا پنجاه ساله وارد میشه یه نگاهی به صف می کنه و میره جلو وایمیسه...
یکی از آقایون: خانوم اینجا آخر صفه
خانومه: واااا؟ شما مردا بدتون نمیاد ما خانوما بیاییم لاتون وایسیم که!!

2- صحنه دوم: خانوادگی در نقش کوکب خانوم در حال سرچ برای طرز تهیه نان بربری
پروژه نان با موفقیت اجرا میشه ولی من هنوزدر نقش اون خانوم بالاییه دارم میگم وااااا!!شما مردا بدتون نمیاد ....

۸ نظر:

از دیار نجف آباد گفت...: سلام
من خوب لمس میکنم که این نان، خوشمزه ترین «بربری» دنیا بود وهست. راستی، ماست فرد اعلا و ریحون خونگی هست، بدم خدمتتون؟ حالا که اومدید یه پر نعنا و شاهی هم ببرید که تازه از باغچه چیدم.
میدونم که پیازچه و تربچه توی فروشگاهها پیدامیشه، ولی نگذر از «تره» ی ایرونی که هیچ سبزی خوردنی به خوبی اون نمیشه، مخصوصاً که از تولید به مصرف خونگی یک هموطن مهاجر باشه.
پیروز باشید....ارادتمند حمید; ۲۲ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۱۸:۰۲
پرطلا گفت...: سلام مریم جون. شما هم مهندس برق هستین؟ یعنی چی که سایت آشپزی ف..ی..ل..ت..ر هست؟ واااای.
عجب اشتها آوره. به به. برم سراغ آرشیوتون :); ۲۲ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۱۶
Diary Of A Stranger گفت...: عجب بربری هیجان انگیزی شده!!!; ۲۳ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۱:۰۸
صفا گفت...: سلام
دلم هوس بربري كرد
با حال بود
بيا اونورا; ۲۳ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۴:۲۶
محمدرضا گفت...: احتمالا فکر کنم اون خانومه منظور سمبولیک داشته! (شکلک یه گیج رو کم دارم اینجا!)

صف نانوایی رو که میبینم یاد جوک رضازاده و دائی می افتم!; ۲۳ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۶:۳۴
مریم گفت...: وای مریم جونم..عجب نون بربری..خیلی توش هیجان داره...; ۲۳ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۲۱:۰۴
غزلک گفت...: چه نون بربریییییییییییی نوش جان.
صف نون کلا وحشتناکه ولی خانومه هم با جعبه ول کرده بوده ها!; ۲۴ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۱۲:۰۱
محمد گفت...: عجب نونی شده مریم.با پنیر تبریزی و سبزی و انگور بشین بخور نوش جان!

کلا از صف فراریم.بنزین ماشین رو هم ساعت 6 صبح میزنم که صف نبینم.); ۲۵ فروردین ۱۳۸۹ ساعت ۲:۰۱

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۹ فروردین ۲۲, یکشنبه

۸ نظر:

درباره من