یادگار: سفرنامه-1

۱۳۸۸ شهریور ۲۸, شنبه

سفرنامه-1

چند ماه بعد از اینکه اومدیم کانادا در این وبلاگ شروع کردم به نوشتن .شاید از سر دلتنگی.. اگه نوشته های اون اوایل رو بخونید می تونید حال و هوایی که داشتم - و هنوز هم گاهی دارم- رو حدس بزنید. بعد از اون نوشته هایی که صرفا احساساتم را بیان می کردند گاهی پستهایی می نوشتم که کمی هم اطلاعات به همراه داشت البته باز هم از دید خودم و هر آنچه برایم جالب به نظر میومد..

ولی حالا به واسطه رشته ای که انتخاب کرده ام احتمالا زیاد از طبیعت اینجا خواهم نوشت ولی راستش واقعا شک دارم این نوشته ها به درد کسی بخورد! خوانندگان این نوشته ها چه کسانی که تصمیم به مهاجرت کانادا گرفته اند و چه کسانی که اصلا همچه تصمیمی ندارند بعید است که به جزییات اینچنینی احتیاج پیدا کنند.اینرا نوشتم که بگم مثلا ادامه این پست رو می تونید اصلا نخوانید چون همش شرح سفر پنج روزه من در طبیعت آلبرتاست ...

1-پارکی طبیعی به اسم Switzer Park

صبح ساعت 8 طبق برنامه از فورت مک موری حرکت کردیم حدودا 34-35 نفربودیم .چند تا از معلمها همه دانشجویان سال اول و بعضی هم از سال دومی ها . ظهر ادمونتون بودیم و حدود ساعت 4 در شهری به اسم هینتون دوساعت بعد از ادمونتون غرب جاسپرهتل گرفتیم.بلافاصه هم راه افتادیم برای دیدن پارکی به اسم سویتزر.

این هم وقتی تازه داشتیم وارد پارک میشدیم .

راهنما توضیحاتی در مورد حیوانات منطقه می دهد.اینکه دستشه هم جمجمه یه خرسه!

اینهم یک جمجه گوزن-Elk

فردا طبق برنامه حرکت کردیم به طرف جاسپر

2-در راه جاسپر

یکی از درسهایی که این ترم داریم زمین شناسیه به همین خاطر هر جا به کوهی یا صخره ای می رسیدیم از اتوبوس پیاده میشدیم واستاد مربوطه تو ضیحاتی در مورد انواع سنگها و یا عمرشون می داد.

چون کنار جاده پیاده میشدیم جلیقه ایمنی می پوشیدیم.
ادامه دارد...

پانویس: وقتی اخبار ایران رو می خونم چقدر آرزو می کنم که ای کاش اینروزها ایران می بودم:(

۱۱ نظر:

Diary Of A Stranger گفت...: چه طبیعت زیبایی! چه هوای تمیزی. ما که اینجا تو تهران هیچوقت به این شفافی کو هها رو نمی بینیم. هوا هنوز سرد نشده؟ رو کوهها برف نیست آخه!
من که عاشق طبیعتم. از ابن پست ها بازم واسمون بزار.; ۲۹ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۱:۰۰
Reza گفت...: Salam

DO you study Environmental Health? it seems!

Regards

Reza-BC; ۲۹ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۷:۱۷
مریم گفت...: یادداشت های یک بیگانه
هوا عالی بود به نظرم همش بالای 20 بود. اینجا هم هنوز سرد نشده.

رضا عزیز
سلام احوال شما؟ کم پیدایین چرا؟ Environmental Technology; ۲۹ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۸:۲۰
شب از خورشيد شب مهاجر گفت...: سلام مريم جان.
واقعا" لذت بردم از اين پستت و اميدوارم ادامه بدي.
بدرد من كه زياد ميخوره.من عاشق طبيعت هستم و اي كاش منم ميتونستم رشته شما رو بخونم. ولي من رو چه به ........; ۲۹ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۹:۲۲
محمدرضا گفت...: اتفاقا بهتر كه از طبيعت بيشتر بنويسي!
خيلي هم خوبه.

چه استادهاي بامزه اي داريد...

احساسمون نسبت به اون پي نوشت هم كاملا مقابل هم هستن!; ۲۹ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۵۰
خورشيد گفت...: من كه لذت بردم از پستت و خيلي دلم مي خواد بيام و اين رشته رو اونجا ادامه بدم كه كاملا مرتبط با رشته خودم هم هست . اينجا ما رو زوري يه آزمايشگاه مي بردن با هزار تا درد سر . راستي فكر كنم خيلي خستگي داره نه؟ من مشتاق اينم كه ريز كارايي كه مي كنين و اينكه چي مي خونين رو بنويسي .
موفق باشي; ۳۰ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۱:۲۱
محمد گفت...: سلام مریم
امیدوارم بهت خوش گذشته باشه و کلی تجربه ی جدید سراغت اومده باشه!
منم طبیعت رو خیلی دوست دارم و مطمینم که مشتاقانه این سری پستهات رو دنبال میکنم.

در ضمن به نظر من هر کسی که مینویسه داره از دلتنگیاش مینویسه! حالا زیاد و کم داره!)); ۳۰ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۱:۵۲
كارنو گفت...: فقط ميتونم بگم عالي بود . خوش بگذره و جاي همه ما رو خالي كنيد.; ۳۰ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۴:۱۵
حسام گفت...: من چون به این رشته و این جور موضوعات علاقه دارم هر چی با جزئیات بیشتری بنویسی بیشتر خوشم میاد! منتظر ادامه این پست هستم.; ۳۰ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۳۸
مریم گفت...: شب از خورشید شب مهاجر
چرا که نه؟ خوب شما هم بیایین همینجا میشیم همکلاس

محمدرضای عزیز
استاده حرفهاش از قیافه اش هم بامزه تره. اسمش Ben
منظورتون از احساس متقابل اینه که جاهامونو عوض کنیم؟

خورشید نازنین
چه خوب کاشکی منم یه کمی زمین شناسی خونده بودم.
آره خیلی خسته میشم و در مورددرسها هم که همش فکر می کنم عقبم.

محمد عزیز
آره والله دلتنگی که نگو ..

کارنو نازنین
مرسی قربانت

حسام عزیز
حتما تا آخر سفرنامه رو می نویسم کلی عکس دارم که می تونم تو پست بعدی بزارم.; ۳۱ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۲۲:۱۳
محمدرضا گفت...: من كه خيلي راضي‌ام و خوشحال ميشم كه عوض كنيم جاهامون رو!
پيشنهادت عاليه!; ۳۱ شهریور ۱۳۸۸ ساعت ۲۲:۲۳

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ شهریور ۲۸, شنبه

سفرنامه-1

۱۱ نظر:

درباره من