یادگار: عکس

۱۳۸۸ مرداد ۲۱, چهارشنبه

عکس

اگه مثل کارتونها میشد چیزایی که آدمها دارند بهش فکر می کنندرو تو یه ابر بالای سرشون دید الان ابر بالای سر من پر بود از سلولهای گیاهی و جانوری و ژنتیک و دی ان ای ...خدا به خیر بگذرونه..

چند تا عکس از مسافرت گذشته میزارم .ایندفعه حجمشونو کم نکردم نمی دونم چند تاشون قابل دیدن باشند.دارم به این نتیجه می رسم که دیده نشدن عکسها به خاطر حجم بالاشون نیست. همه اینا از جزیره ویکتوریا در بریتیش کلمبیا گرفته شده. دوست داشتم چند تا عکس هم از این شهر خودمون بزارم ولی اصلا وقت نکردم بیرون برم .

۱۱ نظر:

برگ افرا گفت...: خیل ممنون برای عکس های قشنگتون.
ببخشید شما آیلتس آکادمیک داشتید یا جنرال؟ آیا حتماً باید آکادمیک داشت؟
حداقل نمره مورد قبول حهت ادامه تحصیل چند باید باشد؟; ۲۱ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۲:۴۷
مریم گفت...: برگ افرا عزیز
من آیلتس جنرال داشتم.برای ادامه تحصیل به سایت هر دانشگاهی که مراجعه کنید میبینید چه نمره تافل یا آیلتسی برای دانشجویان خارجی می خواهند. خیلی از کالجها اصلا تافل نمی خواهند ولی کالج این شهرتافل می خواد . الان همه تافل اینترنت بیس امتحان می دهند که کلا 120 نمره داره برای کالج حداقل 80 برای اغلب دانشگاهها حداقل 90 .; ۲۱ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۸:۴۳
به سوی کانادا گفت...: سلام
جای خوشحالی داره چیزهایی در اون ابر هستند که ارزشمندند.ایلتس جنرال شما رو قبول کردند؟ضمنا" بعضی از عکسها باز میشن.بسیار زیبا هستند من با اینترنت پر سرعت هم دیدم اشکال از سرعت اینترنت نیست.
شاد باشید; ۲۱ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۱:۱۳
karno گفت...: مريم جان ، خونه جديد ما اينترنتش خيلي كنده ولي با اين وجود همه عكس هاي قشنگتون رو ديدم و لذت بردم و مشكلي هم نبود.; ۲۱ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۲:۴۷
شب از خورشيد شب مهاجر گفت...: مثل هميشه عالي بود.بابا بيولوژيست پس چي شد اين زيست شناسي!!!!!غير ابرهاي بالاسرت فكر كنم الان يه علامت سوال بزرگ رو سرته پر از سلولهاي گياهي و ......البته من يه كاري كردم اميدوارم خوشت بياد اينم عكس از ابر بالاي سر شما مريم خانم در وضعيت فعلي:
http://img210.yfrog.com/i/maryamcloud.jpg; ۲۳ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۷:۳۵
شب از خورشيد شب مهاجر گفت...: http://img210.imageshack.us/img210/115/maryamcloud.jpg
اينم يه آدرس ديگه از عكس .يكم ناشيگرانه هست ولي با وقت كمي كه داشتم شرمنده ديگه; ۲۳ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۷:۳۸
محمد گفت...: اون ابره که گفتی خیلی باحاله! فکر کنم اگه خدا ستار نبود همینجوری میشد.
دو تا از عکسات رو هم تونستم ببینم.
پس این امتحانت کیه؟); ۲۴ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۴:۳۸
محمدرضا گفت...: ديگه فكر كنم شبيه داروين شدي
بس كه به زيست شناسي فكر كردي!

عكسها براي من كه باز ميشن و مشكلي ندارن
خيلي هم قشنگن.

اون آقاي نوازنده خيلي جالبه برام. كلا زندگي اين جوري هم شايد لطف خاص خودش رو داشته باشه!; ۲۵ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱:۱۰
نيلوفر گفت...: سلام مريم عزيز.واقعا زيباست ويكتوريا.اميدوارم بعد زا اومدنمون به ونكوور بتونيم از اين شهر زيباي ساحلي ديدن كنيم.
ممنون از عكساي قشنگت; ۲۵ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۲۰:۴۹
ناشناس گفت...: aksha kheyli zibast...........aya mishe baraye gozarandan dorehaye fani mishe viza gereft ?? mersi maziyar; ۲۶ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۰:۵۰
برگ افرا گفت...: با سلام
چیزی که جدیداً راجع به شهرتون کشف کردم این هست که با میانگین درآمد سالیانه ی 139253 برای هر خانوار بالاترین درآمد در کل شهرهای کانادا را دارا می باشد.; ۲۹ مرداد ۱۳۸۸ ساعت ۱۰:۲۷

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."

۱۳۸۸ مرداد ۲۱, چهارشنبه

عکس

۱۱ نظر:

درباره من