یادگار: مارس 2010

۱۳۸۹ فروردین ۸, یکشنبه

یهو احساس کردم دلم می خواد به جای "نظرات" بنویسم "یادگاری" شک نکن یه چیزیم شده تازگیا.

۱۳۸۹ فروردین ۶, جمعه

آدمها رو سخته رو دررو هم که باشی بشناسی چه برسه از پشت نت و وبلاگ. گاهی فکر می کنم شخصیت وبلاگی واقعیت اون آدمهاست و اون یکی ظاهرشون. خودم هم نمی دونم چه جوری به نظر میام در پشت این وبلاگ. اصلا کسی به این فکر می کنه؟ نوشته های من اینقدر زیاد نیست که کسی بتونه حدسی بزنه.خودمو سانسور می کنم. نمی دونم چرا ولی اینکارو می کنم. می نویسم و پاک می کنم . هنوز نمی خوام دیده بشم. شاید این نوشتن برام تمرین واقعی بودن باشه.

پانویس: امروز مطلبی دیدم تحت عنوان چرا دخترها از BadBoysبیشتر خوششون میاد تا پسرهای همواره مثبت:) این یک واقعیته و دلیلهاشون هم به نظرم خوب و جالب اومد. اینم لینکش. اگه دوست داشتین بعدا در موردش صحبت می کنیم.

۱۳۸۸ اسفند ۲۹, شنبه

فکر نمی کنم بشه روزی بهتر از اولین روز بها ر برای شروع یک سال جدید پیدا کرد. اصلا همین که بگی بهار همه یاد شروع و روییدن دوباره میفتند. چه روزی از این بهتر برای شروع یک سال؟

ای سال جدید! به حق همین بوی بارون و خاکت که دوستش داریم. به حق همین رنگ سبز تازه درختهات که دوستش داریم به حق هوای بهشتی روزهای اولت که دوستش داریم تو هم مارو بیشتر از سال پیشین دوست بدار و با ما مهربانتر باش.

۱۳۸۸ اسفند ۲۵, سه‌شنبه

سرخی تو از من.. زردی من از تو

آتش چهارشنبه سوری رو در فایر پیت ( منقل) در حیاط پشتی خونه درست کردیم. زیرش یه تیکه تخته گذاشتیم که چمنها رو خراب نکنه.

ودر آخر جیگر... البته از این جیگرا نه اون جیگرا:))

۱۳۸۸ اسفند ۲۴, دوشنبه

ماهی

پدر من تورنتو زندگی می کنه. پارسال که ما اونجا بودیم اون در یک آپارتمانی زندگی می کرد که چندان آفتابگیر نبود.برای همین او هر روز گلهای آپارتمانیش رو هن هن کنان میاورد پایین جلوی ساختمون که آفتاب بخورند. ما می گفتیم هرکی سگشو میاره هوا بخوره بابا گلدوناشو میاره:) من هم چند روز پیش رفتم و دوتا گلد فیش قرمز خریدم برای هفت سین. یکیش همون اول در جریان نقل و انتقال از کیسه ای که توش بود به تنگ ضربه مغزی شد به ملکوت اعلا پیوست. دومی رو هر روز میبرم بیرون هوا بخوره. دوباره میارم تو. کارتون پلنگ صورتی با اون ماهیش یادتونه؟قلاده انداخته بود گردن ماهیش همه جا میبردش؟ آخرش ماهیه رو مینداختن تو آب خفه میشد:))

۱۳۸۸ اسفند ۱۸, سه‌شنبه

فست فود

یکی از تفاوتهای ایران و بقیه دنیا عدم وجود فروشگاهها و رستورانهای زنجیره ایه. مثلا مک دونالد که یکی از ارزونترین رستورانهای فست فوده رو در نظر بگیرین. هر جایی که برین-واقعا هرجایی- در چند قدمیتون حتما یه دونه مک دونالد پیدا میشه. و مشخصه مهمش اینه که کیفیت غذاش همه جا یه جوره. شما اگه در هر مک دونالدی بگین "مک چیکن" یک جور ساندویچ تحویلتون میده با یک قیمت و با یک کیفیت. ایران که بودیم تعطیلات عید نوروز حتما با ماشین می رفتیم مسافرت. در بین راهها اگه بچه ها گرسنه میشدند واقعا جرات نمی کردیم از غذاهای رستورانهای بین راهی بخوریم. حتی اگر رستوران مطمئنی که بهمون معرفی شده بود پیدا می کردیم معلوم نبود بچه ها غذاشو دوست داشته باشند. درایران رستورانها طعم غذا و قیمت متفاوت دارند .همینطور یک پرس غذا هرجایی حجمش متفاوته. یک پرس غذا تو یک رستوران برای دو نفر کافیه و در یک رستوران یک نفر رو هم سیر نمی کنه.حالا که نزدیک عیده یاد این موضوع افتادم و فکر کردم اگه همین فست فودهای زنجیره ای در ایران هم بود چقدرزندگی آسون تر میشد.

۱۳۸۸ اسفند ۱۶, یکشنبه

جای مارو در این اسفند عزیزخالی می کنین؟

من اسفند ماه رو خیلی دوست دارم. جنب و جوشی که داره رو دوست دارم.. انتظاری که داره رو دوست دارم.. اسفند که میشه از فکر بهاردلم غنج میره. دوست دارم برم بازار تجریش.. دوست دارم برم جایی که سمنو و سبزه و ماهی و شاخه های بید مشک می فروشن. دوست دارم تو اون شلوغی بازارها راه برم و بوی عید رو حس کنم. بوی زمین بارون خورده اسفندی رو دوست دارم. دوست دارم خونه رو به هم بریزم به بهانه خونه تکونی.. بوی پرده ودیوارهای تازه شسته شده رو دوست دارم. می دونی.. اینجا دیگه آدم نمی فهمه کی عیده کی اسفنده ...

پانویس: عکسهای پست قبلی رو تو این لینک گذاشتم . کاش یه نفر ازایران بگه دیده میشه یا نه؟

۱۳۸۸ اسفند ۱۱, سه‌شنبه

از مکزیک3

ما یکشنبه رسیدیم خونه . و نخود نخود هرکه رود خانه خود.. من کالج بچه ها هم مدرسه. ولی دیگه دارم باور می کنم با این زلزله شیلی شاسی زمین جا خورده.. فکر می کنی اینجا الان چند درجه است؟ امروز 12 درجه بالای صفر بود:) برای اینجا و این موقع سال بی سابقه است.
چند تا عکس از پورتو والارتا در مکزیک میزارم .این پایینی یه خیابون در مرکز شهره.

این ساحل یک جزیره از توی کشتی عکس گرفتم.

این داخل کلیسای اصلی شهر

من عاشق این پنجره های خونه هاشون بودم:)

دختر جان در حال ذوق کردن:)

آقاهه چشم بسته از روی صخرها می پرید!!

این مجسمه نماد شهرشون بود.

پس فرمون دوچرخه اش کو؟؟؟:)

آشپز هتل هی از خودش طرح در می کرد:) خود خود رستم رو رو هندونه درست کرده بود.

این عکسه خیلی هنریه نه؟

کتابی که الان دارم می خونم

"جمعه های بارانی"

ناهید کبیری

آنها فکر می کردند همه کسانی که به خارج می روند و در کشورهای متمدن زندگی می کنند؛ الزاما روشنفکر و انسان و باشعور هستند! و حالا به این نتیجه رسیده اند که مرزها؛ تنها جنگ و پرچم می آفرینند نه انسان. انسان شدن به مرزو پرچم و جغرافیا و خاک ارتباطی ندارد. انسان شدن قلبی می خواهد به لطافت اطلسی هایی که در باغچه ی شب عید باز می شود و غیرتی که با عرق هزار رنج برای یک کف دست نان تازه به دست می آید و خیلی چیزهای دیگر...

"پاسخهای پائولو کوئیلو در مورد کتاب زهیر"

درست در زمانی که در زندگی ما همه چیز برنامه ریزی و سازماندهی شده به نظر می رسد؛ خطر همانجاست! چرا که چیزی که برنامه ریزی و نظم می خوانند در واقع داستانی است که برای ما گفته اند و نمی تواند به خودی خود دوام داشته باشد.

"فصل گمشده"

نویسنده: فریده خردمند

آدم بزرگها را به دلیل کودکی هاشان دوست دارم. یعنی کودکی های آدم بزرگها. نگاهشان که می کنم؛ رفتارها را که می بینم؛ کنجکاو دانستن کودکی هاشان می شوم.. کشف کودکی و کشف دوباره آنها.. همه آن آدم بزرگ ها که کنارمان زندگی می کردند و ما از آنها فاصله می گرفتیم تا دنیایی دیگر برای خودمان بسازیم.پنهان کاری و دنیای جدا از آنها؛ لذت و خوشی کودکانه مارا دو چندان می کرد.. و حالا در فصول غوطه می زنیم و دلمان برای آن روزها تنگ می شود. دلتنگ بوی صمیمی شب های تابستان. خیابانی با ردیف درختهای چنار و همسایه های آشنا.. حوض کوچک آبی رنگ که بعد از ظهرهای داغ در آن آب تنی می کردیم و فریاد عاصی بزرگتر ها برای دقایقی سکوت و آرامش..

"پیراهن آبی"

نویسنده: ناهید کبیری

این کتاب هم مجموعه داستان است و پاراگراف زیراز داستان" رستوران " که نامه های مهاجری به آمریکاست به دوستش سیمین در ایران و در آن دغدغه هایش را بیان می کند:

"از غربت پرسیده بودی.. چه بگویم؟ چگویه بگویم که چه غروبها...چه شبها... چه ابرها ... و چه بغضهایی دارد.. بغض هایی که آدم را گاه و بی گاه بی بهانه و با بهانه به گریه می اندازد. از خودت سوال می کنی وطن من کجاست؟ و آنوقت؛ از تاریک ترین دلتنگی ها در مثلا روشن ترین لحظاتش هم رهایی نداری.. با خودم می گویم روزی که برگردم ؛ آیا وطن من خواهد توانست به اندازه یک مشت ؛ تنها یک مشت از خاکش که بوی همه عشقهای گمشده دنیا را می دهد ؛ به من آرامش و خوشبختی بدهد؟ سیمین جان! تو که آنجایی؛ تو که بهارها روی سبزه هایش می نشینی و به کوه البرزش تکیه می زنی ؛ زیر بارانش خیس می شوی ؛ نانش را می خوری و ملافه هایت را در آفتابش خشک می کنی؛ سلام مرا هم .. سیمین جان سلام مرا هم به آن آب و خاک و آفتاب برسان! به او بگو حالا از این سوی دنیا می فهمم که ما چه انسانهای قانع و معصومی بودیم و تو قدرمان را ندانستی! بگو چه آسان می توانستیم خوشبختی را اگر به دستمان می دادی ؛ مثل یک تکه نان بربری داغ با اشتها گاز بزنیم.. خوشبختی مگر چه بود"

جمله های کتاب قبلی را می گذارم باشد! نمی دانم همه کسانی که اینجا می آیند آن را دیده اند یانه..شاید مجبور باشم مثل راننده اتوبوسها داد بکشم نبوووووود؟؟؟

"سهم من کو"

نویسنده: فاطمه رحمتی

داستان زنی است "کوپن" به دست که به دنبال پیدا کردن سهمیه کوپنش همه جا را زیر پا می گذارد. داستان کنایه از تلاش زنان در بدست آوردن حقوق اجتماعیشان است:

"شما به من گفتید مادر باش؛ خواهر باش؛ همسر باش در عصری که من اینقدر پیشرفت کرده ام؛ راحت رودست خوردم. حالا شما بگویید تک رو کیست؟ من یا شما؟ کی خودخواه است؟ من یا شما؟"

"جایی اسمی از من نیست . می خواستم با شما دستم توی یک کاسه باشد. اما اتحاد شما هم مثل همرنگی تان آبکی بود.یک دل داشتم اندازه دریا. می خواستم تا ته خط با شما باشم. اما مرا جا گذاشتید. یک روزی به خود آمدم دیدم آنقدر عقبم که ته صف شما هستم. همه رفته اند و اثری از من نمانده؛ حالا سرگردان دور از زمان و مکان دنبال کوپن 259 می گردم.."